Jedynym potwierdzonym źródłowo miejscem, gdzie na przełomie XV i XVI wieku ukształtowało się nazwisko Kostecki, były wsie Kostki Małe  i Kostki Wielkie koło Buska, wcześniej zwane też Kostczycami [dawne województwo sandomierskie]. W XIV-XV wieku, jako posiadacze niewielkich majątków ziemskich liczących od kilkunastu do kilkudziesięciu hektarów, żyli tu przedstawiciele kilku rodów heraldycznych. W dokumentach odnotowano m.in. Andrzeja „ de Kostczyce” vel „de Kostki” herbu Gierałt w latach 1396-1408 mającego sprawy w Krakowie oraz Tomasza „ de Kostczyce”, który zganiony przez Mścisława w 1397 roku dowiódł, że jest herbu Ossorya.¹ W 1451 roku Mikołaj z Zakrzowa herbu Poraj, kasztelan wiślicki, odstąpił Tomaszowi z Kotlic herbu Jelita dziedzinę w Kostkach Małych.²

W XVI wieku na terenie województwa sandomierskiego znajdowało się 374 parafii obejmujących 2586 wsi, w których było 261 łanów szlachty zagrodowej, tzw. „bezkmiecej”.³ Kilkanaście z tych miejscowości zamieszkiwali rycerze z rodu Turzynów, którzy uważali się za krewnych św. Stanisława ze Szczepanowa. Większość wsi zamieszkałych przez Turzynów była zlokalizowana na południowy zachód od Wiślicy, wzdłuż lewego brzegu rzeki Nidzicy.⁴ Czasław (1389), Miczka, Mszczuj, Andrzej i Jaśko, synowie nieznanego z imienia Turzynity, właściciele wsi Czasławice, w 1364 roku zamienili z królem Kazimierzem Wielkim część swojej wsi położonej w województwie krakowskim na Mokrzyska położone w województwie sandomierskim, które sąsiadowały przez drogę ze Szczepanowem, także gniazdem Turzynów. W tym samym czasie zjawili się w Mokrzyskach i Szczepanowie inni Turzynici: Imram [Imbram=Emeryk], Pełka i Stanisław (1415), bratankowie Andrzeja z Mokrzyska, zapewne bliscy krewni wyżej wspomnianych. Turzyni mieszkali też w Mietlu pod Stopnicą.⁵

W XV/XVI wieku w Kostkach Małych- i Wielkich żyli liczni rycerze sami uprawiający swoje role, których J. Długosz wymienił jako poczuwających się do wspólnoty rodowej ze św. Stanisławem („de progenie sancti Stanislai”).⁶ Prawdopodobnie pochodzili oni od wyżej wymienionych przedstawicieli rodu Turzynów i z czasem, dzięki podobieństwu godeł herbowych, utożsamili się ze znaczniejszym rodem Prusów?!

Wśród właścicieli części Kostek występował Imbram (1450), być może przodek nieznanego z imienia Imbramowicza (1504), dziedzica działu w Kostkach Małych. Możliwe, że żoną jednego z nich była Katarzyna Imbramowa (1494) z Małych Kostek. Dokumenty wspominają też o Piotrze Kosteczkym de Costhky (1501) oraz o Piotrze Kosteckim (1525) i Imbramie Kosteckim (1525), dziedzicu działu w Kostkach. Być może, był on tożsamy z Mikołajem Imbramem (1511, 1530) z Kostek, komornikiem sądu ziemskiego sandomierskiego!?⁷

W 2 połowie XIV wieku w niedalekim Szańcu pod Buskiem właścicielem był Grzegorz herbu Prus, nieznanego zawołania.⁸ Koło Stopnicy leży też wieś Stare Prusy (Prussi), powstała przed 1250 rokiem jako osada jeniecka.⁹ A więc jest możliwe, iż w dawnym powiecie wiślickim, także występowali potomkowie etnicznego narodu Prusów?!

W 1592 roku koło Rychwał w powiecie konińskim istniała miejscowość o nazwie Kostki [obecnie zaginiona]. Mógł to być przysiółek lub osada folwarczna jednej z następujących wsi: Królików, Łagiewniki lub Biała, które stanowiły zwarty kompleks majątkowy.¹⁰ Z czasem Kostki zostały zapewne wchłonięte przez jedną z sąsiednich miejscowości, podobnie jak miało to miejsce z wieloma zaginionymi miejscowościami w sąsiednim powiecie gnieźnieńskim.¹¹ Jednak nie ma żadnego dowodu na to, że od owych Kostek urobiła swoje nazwisko kolejna rodzina Kosteckich.

Inną miejscowością o nazwie Kostki jest wieś położona na północ od Sokołowa Podlaskiego, niedaleko Skibniewa i Suchodołu, położona na terenie dawnej ziemi mielnickiej. Włości te należały do rodziny, której przedstawicielem był Andrzej „Kostka” w 1438 roku wspominany w dokumentach kancelarii drohiczyńskiej. Domniemywa się, że Andrzej „Kostka” był ojcem Wojciecha i Pawła. W archiwach kancelarii sądu ziemskiego w Drohiczynie pod 1466 rokiem znajduje się zapis, że obaj bracia podzielili pomiędzy siebie schedę po zmarłym ojcu. Wojciech Kostka, podsędek drohicki, otrzymał wieś Kostki oraz Skibniewo i dał początek rodzinie Kostków, od których wywodzili się Skibniewscy herbu Ślepowron, zaś Paweł Kostka, wojski drohicki, zatrzymał dla siebie wieś Suchodół z przyległościami. Od tego ostatniego „poszła” rodzina Kostków-Suchodolskich, później pisanych wyłącznie jako Suchodolscy herbu Ślepowron. ¹²

W XVII i XVIII wieku z terenem Podlasia były związane rodziny Kosteckich, których przedstawiciele w zaborze rosyjskim wylegitymowali się przed Heroldią z herbami: Dąbrowa i Rogala. Przed Deputacją Wywodową Guberni Wileńskiej udowodniali swoje szlachectwo, także Kosteccy herbu Ślepowron, których przodek, według przekazów ustnych, w czasie zamieszek wojennych z Korony przedostał się na Litwę. Czy owi Kosteccy mieli coś wspólnego z rodziną Kostka – nie wiadomo.¹³

W 1560 roku koło Pińczowa, na ziemi stanowiącej własność Mikołaja Oleśnickiego, powstała kolonia dla uchodźców wyznaniowych. Ponieważ przybysze z Italii byli zdecydowanie najliczniejsi, toteż od nazwy ich nacji wzięła się nazwa dla wsi – Włochy. Z upływem czasu przybysze ulegli zupełnej polonizacji przekształcając swoje pierwotne nazwiska na z polska brzmiące. Mistale to dziś Misztale, Bonanowie stali się Baniami, Coci spolszczyli się na Ciaciów, a Costowie to Kosteccy.¹⁴

Nazwisko Kostecki licznie występuje też na terenach obecnej Białorusi, Ukrainy i Rosji. W większości przypadków osoby je noszące mają polskie korzenie, a ich przodkowie w przewadze należeli do polskiej szlachty. Szacuje się, że tylko w 10% procentach Kosteccy są potomkami ruskiego, bojarskiego rodu. Na Rusi pierwsze świadectwa nazwiska można znaleźć w spisach rodzin, które za panowania Iwana Groźnego (1547-1584) zostały uszlachcone w nagrodę za szczególne zasługi. W kronikach z XVII-XVIII wieku obywatele o tym nazwisku byli odnotowywani jako ważni przedstawiciele kupców słowiańskich w mieście Murom nad Oką [w Księstwie Włodzimierskim], posiadający wielkie przywileje dane im przez Cara. Iwan Kosteckij (1611/1617) był mieszkańcem Nowogrodu nad Oką. Co do nazwiska Kostecki, to mogło też powstać od imioniska Kostka lub wzięło swój początek od przezwiska Kościej [ros. Костя], określającego człowieka wychudzonego, wycieńczonego.¹⁵ Współczesne brzmienie nazwiska Kostecki, także może wywodzić się od następujących form osobowych: Kostiuk, Kostczenko, Kostianov, w których nastąpiła wymiana przyrostka, np. z –uk na –ecki. Na terenach byłej Rosji występują liczne miejscowości o nazwie Kostki i Kostiuki. Historia notuje też bojarskie rodziny Kostiuków.