D O M.

Gnosus dominus Stanislaus Kosteczky gnosis ac nobilibus olim

Jacobo Kosteczky et Barbarae de Balice parentibus suis charissimis in

fide catholica optime versatis piis et bene de omnibus meritis

quinquagenariis utrisque circa annum domi 1580 demortus et in hac

ecclesia sepultis. Ni hoc monumentum amoris ergo poni curavit anno

dni 1634 die 20 augusti.³

Do tej rodziny należeli prawdopodobnie następujący Kosteccy:

• Marcin Prokop Kostecki, w 1644 roku żonaty z Katarzyną, od 30.03.1649 r. do 21.08.1651 r. był pisarzem grodzkim lwowskim. Marcin Prokop Kostecki, nobilis, w 1650 roku wchodził w skład sądu zamkowego w Brzeżanach.⁴

• Stanisław Kostecki, żołnierz, w dniu 17.01.1661 r. otrzymał łowiectwo czernichowskie, po śmierci Med(r)yńskiego. Stanisław miał brata Jana.⁵

• Wawrzyniec, elektor z ziemi chełmskiej, podpisał wybór Augusta II.⁶ Posiadał majątek Osmikowicze, w powiecie włodzimierskim, w dawnym województwie wołyńskim. Był żonaty ze Świderską h. Ślepowron, ciotką Wawrzyńca Świderskiego (†1742), podczaszego wiskiego i Felicjana Świderskiego, stolnika i sędziego wiskiego. Wawrzyniec Kostecki miał syna Wincentego (†1741), dziedzica Osmikowicz. Ten, w testamencie spisanym w dniu 05.04. 1741 r. w Osmikowiczach, powierzył swoje dzieci: Józefa i Helenę, opiece siostry rodzonej Marianny z Kosteckich Osowskiej oraz brata ciotecznego Felicjana Świderskiego. Felicjan Świderski w dniu 22 czerwca 1741 roku przedstawił testament Wincentego Kosteckiego w sądzie grodzkim w Łucku. Józef, syn Wincentego, ożenił się z Anną Zielińską. Zmarł w 1784 roku (akt zgonu par. smotryckiej). Jego synami byli: Maciej, wylegitymowany w 1841 roku w szlacheckiej Deputacji Wywodowej gub. kamieniecko-podolskiej; Ignacy, wylegitymowany w tejże Deputacji w 1841 roku; Paweł, urodzony w Rudce, a ochrzczony 13.01.1783 r. w kościele smotryckim. Paweł ożenił się z Teklą Mołczan i miał z nią synów: Józefa, ochrzczonego 14.08.1813 r. w Zbrzysku; Stefana Adolfa, ochrzczonego 18.09.1819 r. w Wońkowcach; Jana Kantego Narcyza, ochrzczonego 18.11.1823 r. w Mołczanach i Leona Karola, ochrzczonego 06.02.1828 w Murafie. Stefan Adolf, zesłaniec na Sybir po powstaniu styczniowym, żonaty z Izabelą Straszewską, miał synów: Wiktora (chrzest 26.02.1846 Kiślak – †Kniaża), administratora majątków i Józefata (*10.01.1842), właściciela Kniaży w powiecie sołucewskim, wylegitymowanego ze szlachectwa w 1845 roku, który miał troje dzieci, wszystkie urodzone w Rosji. Wiktor, żonaty z Karoliną Pauliną Mierzejewską (*1860 – †21 06 1944), miał dzieci: Janinę Marię (*1894 – †27.05.1980), bibliotekarkę, która w 1914 roku poślubiła w Warszawie Czesława Danielewicza; Wandę; Zygmunta Mariana (*1880 – †27.05.1900 Wilno), który popełnił samobójstwo; Stanisława Jana (*1881 – †1929 Kwasów), hodowcę roślin uprawnych w Stacji Hodowli Roślin w Kwasowie, żonatego z Heleną Tytiuk (†1951 Podkowa);

Edwarda Juliusza (*11.05.1886 Płoskoje, gubernia kurska – †16.03.1968 Warszawa), który ukończył gimnazjum Edwarda Aleksandra Rontalera w Warszawie doktora nauk botanicznych, żonatego z Klementyną Wandą von Schpindler ã Donau (*1886 Kaługa – †20.11.1976 Warszawa)⁷; Witolda (*ok.1889 – † 07.12.1892 Znamienskoje, pochowany w Kursku). Edward Juliusz miał dzieci: Jana (*13.08.1913 Moskwa – †29.12.1973 Warszawa), doktora rolnictwa i Halinę zamężną Kwiatkowską (*1917 – †09.09.1944 Warszawa), polonistkę, sanitariuszkę II plutonu "Alek", 2 kompanii "Rudy", batalionu "Zośka", pseud. „Halusia”, która zginęła na ul. Książęcej 1. Jan w 1957 roku obronił pracę doktorską p.t. „Studia nad nową rośliną oleistą drapacz lekarski (Cnicus benedictus Gaertch.), morfologia i biologia, agrotechnika oraz ocena wartości użytkowej” na Wydziale Rolniczym Akademii Rolniczej w Lublinie. Edward Juliusz wraz z żoną zostali pochowani na Powązkach (kwatera 252-I-18). Jan, ożeniony z Barbarą Milenis (*1920 – †09.10.2003 Warszawa), pochodzącą z Monkiszek leżących w powiecie kiejdańskim, miał córkę Małgorzatę Grażynę (*05.03.1942 Kwasów) za Tomaszem Józefem Mańkowskim herbu Zaremba.⁸ Ta linia Kosteckich herbu Leszczyc legitymowała się ze szlachectwa w guberni kamieniecko-podolskiej w latach 1845-1858.⁹ W archiwum rodzinnym zachował się odpis dokonany w 1868 r. przez Wiktora Kosteckiego, z małowiarygodnego źródła, jakim był bliżej nieznany dokument poświadczający genealogię rodziny Kosteckich, przechowywany u jego stryja Józefata.¹⁰ Według tego dokumentu filiacja sięgałaby XIV wieku: Ludwik, stolnik inowrocławski (1310) → Józef, starosta lubelski → Stanisław, burgrabia krakowski → Jerzy, łowczy krakowski (1400) → Jan, sędzia grodzki sandomierski (1452, 1462) → Ludwik, podstarosta przemyski (1460) → Jan, sędzia grodzki sandomierski (1538, 1541) → Mikołaj, rotmistrz JKMości (1624) → Franciszek, regent grodzki sandomierski i Kazimierz, namiestnik wojsk polskich.

• Nieco wiadomości o pochodzeniu tej rodziny Kosteckich podają słowa listu pisanego przez Wincentego Ryszarda Kosteckiego (*1831 – †1868): „Chociaż szczep nasz nie przeciążony świetną parantelą ni bogactwy, przecież nie był ostatni w usługach dla kraju i chęciach o jego dobro” lub: „Rzucony losem na najniższy szczebel w hierarchii społecznej, podniósł się własną godnością, stanął bardzo, bardzo wysoko. Umiał iść zwycięsko po drodze zasłanej tylu zawodami i nie uległ”.¹¹ Antenat tej rodziny – „urodzony” Józef Kostecki (*ok.1762 – †25.11.1813 Skierbieszów),¹² burmistrz Sierbieszowa i Teresa z Rawińskich, mieli następujące dzieci: Franciszka (*ok.1792 – †1831-1843); Mariannę (*ok.1795 Skierbieszów); Franciszkę (*ok.1803). Marianna, będąc panną, urodziła córkę Ksawerę Teklę (*11.08.1812 Skierbieszów).¹³ Dnia 12.10.1823 r. w Skierbieszowie poślubiła Kacpra Grochowskiego (*ok.1789 Jurki, par. Kąkolewnica, pow. Radzyń Podlaski), syna Jana i Augustyny, od blisko roku w Skierbieszowie zamieszkałego.¹⁴ Franciszka dnia 16.09.1821 r. w Skierbieszowie poślubiła Jana Lembert (*1797, parafia kulikowska), syna Jana i Małgorzaty Neÿ, kolonistów w Galicji austriackiej zamieszkałych.¹⁵ O Franciszku wiadomo tylko tyle, że w 1817 roku pełnił urząd burmistrza Lipna, a w 1820 roku był burmistrzem Wyszogrodu. W 1820 roku był członkiem czynnym loży wolnomularskiej „Doskonałość”.¹⁶ W Warce w 1829 roku, także był burmistrzem. Franciszek w akcie małżeństwa z 1856 roku swojego syna – Teodora Aleksandra, był określony jako „obywatel ziemski”. Dnia 27.01.1817 r. ożenił się z Teklą Modzelewską (*ok. 1799 – †1843-1853).¹⁷ Z tego małżeństwa narodziły się dzieci: Teodor Aleksander (*08.11.1817 Lipno); Teodozja (*Lipno – †14.09.1858 Piaseczno), która poślubiła Józefa Adama Jana Kłoczowskiego herbu Rawicz. Małżonkowie mieszkali w Lechanicach, powiat grójecki, potem w Warce, gdzie około 1857 roku urodził się ich syn Józef Kłoczowski,¹⁸ a następnie w Piasecznie; Antonina (*ok.1822 Wyszogród – †1920) za Józefem Nartowskim herbu Trzaska;¹⁹ Józef Jan (*07.07.1824 Wyszogród);²⁰ Józef (*ok.1825 Warka – †07.10.1842 Warszawa),²¹ uczeń Szkoły Obwodowej w Warszawie, zmarł w wieku 17 lat; Stanisław Wincenty (*ok.1828 Warka); Teresa Izabella (*ok.1829 Warka) 12.02.1850 r. poślubiła Wojciecha Maurycego Bogusławskiego herbu Świnka, wnuka Wojciecha Bogusławskiego – ojca teatru polskiego²²; Wincenty Ryszard (*1831 Warka); i Anna za Ludwikiem S(z)trobach.²³

Teodor Aleksander Kostecki, urodził się 08.11.1817 r. w Lipnie.²⁴ Był dzierżawcą w Wierzchowinie, a w latach 1869-1870 był radcą w Towarzystwie Kredytowym Ziemskim. Dnia 22.06.1856 r. poślubił Klotyldę Błeszyńską, dziedziczkę Wielkopola w Lubelskiem.²⁵ Miał z nią czworo dzieci: Zofię Klementynę (*1857 – †po 1914)²⁶; Mariannę Klotyldę Barbarę (*1858 – †1918)²⁷; Marię (*1859 Wielopole – †29.01.1939 Lublin), pannę;²⁸ Tadeusza (*1860 – †1921) i Józefę (*1862)²⁹ za Eustachym Suchodolskim. Z nich, Tadeusz, urodzony w Wielkopolu, adwokat przysięgły w Lublinie, od 1918 roku pełnił urząd sędziego w lubelskim Sądzie Apelacyjnym. Był założycielem i pierwszym redaktorem „Ziemi Lubelskiej”. Poślubił Joannę Antoninę Okołowicz (*ok. 1861 Mohylów – †09.02.1926 Lublin), z którą miał córki: Teodorę (*1892) i Łucję (*1896).³⁰ Zmarł 04.01.1921 r. w Lublinie w wieku 61 lat.³¹ Zofia poślubiła w latach 80. XIX wieku w Warszawie Zygmunta Karola Floriana Hauke-Bosak herbu Bosak.

Stanisław Wincenty Kostecki, drugi syn Franciszka, urodził się około 1828 roku w Warce. Pracował jako urzędnik do pisma w Wydziale Ruchu Dyrekcji Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej.³² W 1849 roku został aresztowany w związku z tzw. „sprawą D. Paszkowskiego”. Obwiniono go o powiązania ze spiskowcami z Organizacji 1848 roku, nie doniesienie o przygotowywanym powstaniu w Warszawie i prowadzenie rozmów na tematy polityczne. Zgodnie z orzeczeniem Komisji Śledczej z dnia 24.02./8.03.1849 r., ze względu na „szczerą skruchę”, zaliczono mu na poczet kary pobyt w Cytadeli i przywrócono do służby oddając pod dozór policyjny. W 1854 roku mieszkał przy ul. Złotej 1517, potem na Pradze przy ul. Szerokiej 429 [436]. Był nadal pracownikiem Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W latach 1853-1858 pracował w Wydziale Ruchu, jako urzędnik do pism, później jako ekspedytor towarów przy Kolei Warszawsko-Terespolskiej. W 1866 roku był kasjerem w fabryce i mieszkał w miejscowości Budzyń. W 1869 roku znowu pracował na Kolei Warszawsko-Terespolskiej. Zmarł 14.07.1870 r. Dnia 05.10.1858 r. w Kolegiacie Łowickiej poślubił Julię Antoninę Gamrat (*1832 Rybaki, par. Wyszogród, akt urodzenia nr 43), córkę Hipolita i Joanny z Sikorskich.³³ Miał z nią prawdopodobnie sześcioro dzieci: Kazimierza Hipolita (*01.01.1861 Warszawa – †1925 Warszawa);³⁴ Leona Stefana (*20.02.1863 Łowicz);³⁵ Zofię Stanisławę (*02.01.1865 Łowicz);³⁶ Anielę Bronisławę (*01.10.1866 Budzyń – †08.11.1867 Warszawa-Praga);³⁷ Jadwigę (*1868 – †26.02.1869); i Zofię Marię Franciszkę (*21.11.1870 Warszawa)³⁸. Z nich, Kazimierz Hipolit, naczelnik wydziału Dyrekcji Kolejowej w Warszawie, żonaty z Walentyną z domu Wierzycką (*ok.1848 – †1908), zmarł w Warszawie.³⁹ Stanisława poślubiła natomiast Zygmunta Kühnl. Kazimierz Hipolit i Walentyna, małżonkowie Kosteccy mieli dwoje dzieci: Tadeusza (*ok.1877 – †1942) i Witalię Annę (*19.12.1885 Ząbkowice – †16.09.1968 Warszawa). Tadeusz Kostecki ożenił się z Wandą Celestyną Danielewicz i miał córkę Annę (*1910 – †30.11.1999). Tadeusz Kostecki w 1942 roku został rozstrzelany przez Niemców na Pawiaku.

Witalia Anna Kostecka, zwana Hanką, była polską działaczką oświatową i niepodległościową. W 1904 roku ukończyła Gimnazjum Filozoficzne Stefanii Tołwińskiej, w Warszawie. W tym samym roku ukończyła kurs sztuki stosowanej prof. Antoniego Austena. Około 1902 roku wstąpiła do Organizacji Młodzieży Narodowej i do Zetu. W 1904 roku wyszła za mąż za Ezechiela Przemysława Podgórskiego (*10.04.1879-†21.09.1953) h. Ślepowron, syna Ignacego Podgórskiego (notariusza) oraz Wandy z domu Turskiej (1859-1911), literatki. W ramach działalności zetowskiej była w 1905 roku współorganizatorką strajku szkolnego w szkołach żeńskich w Warszawie. W młodości należała również do PET-u. Zaraz po urodzeniu drugiej córki, w 1907 roku wyjechała wraz z mężem do Belgii. Tu rozpoczęła naukę w Wyższej Szkole Krawiectwa i Robót Ręcznych w Liege. Ukończyła ją z odznaczeniem w 1910 roku. W tym czasie studiowała również w Akademii Sztuk Pięknych w Paryżu. W 1911 roku wyjechała do rodziny męża do Moskwy, gdzie działała w Kole Zetowym. Tam urodziła syna, Jana. Po powrocie do Warszawy w 1913 roku uczęszczała na kurs sanitarny prowadzony przez dra Kazimierza Orła w szpitalu dziecięcym. W 1916 roku założyła, wspólnie z Wacławem Jasińskim, Uniwersytet Ludowy i uruchomiła kursy dla analfabetów w Lublinie i w Puławach. Podczas I Wojny Światowej pracowała w Seminarium dla Ochroniarek Marii Papieskiej w Lublinie, pełniąc w nim funkcje nauczycielki i sekretarki. W 1918 roku prowadziła walkę o prawo wyborcze dla kobiet, przed wyborami do Sejmu Ustawodawczego, działając w Komitecie Związku Kobiet Postępowych. W 1919 roku, po śmierci syna Jana, przeniosła się do Częstochowy. Kontynuowała tam pracę w Zecie, m.in. zreorganizowała, wspólnie z Lucjanem i Wandą Kurpińskimi, tamtejszy ośrodek. W 1920 roku zorganizowała pomoc dla rannych żołnierzy dowożonych z frontu do okolicznych szpitali. Uruchomiła też kuchnie polowe m.in. na stacjach kolejowych Poraj i Częstochowa. Organizowała również pomoc dla powstańców śląskich inicjując zbiórkę broni, opatrunków, żywności i leków i wspierając przerzut tych darów na Śląsk. W latach 1921-22 pracowała w biurze elektrowni miejskiej w Częstochowie, po czym przez kolejne 2 lata pracowała jako nauczycielka w Państwowym Seminarium Gospodarczym i Seminarium dla Ochroniarek w Częstochowie. W 1925 roku Podgórscy przenieśli się do Warszawy, gdzie Witalia Anna zatrudniła się w biurze Centralnego Związku Kółek Rolniczych. Pracowała również jako instruktorka, a później inspektorka w Kole Gospodyń Wiejskich. Około 1926 roku zamieszkała w domu zbudowanym przez jej męża, w tzw. Wilii Podgórskich, przy ul. Powsińskiej w pobliżu klasztoru bernardynów w Warszawie. W latach 1930-1935 pracowała w Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet. Była wśród organizatorów Zjazdu Uczestników Ruchu Niepodległościowego Związku Młodzieży Polskiej w 50-tą rocznicę powstania Zetu. Od połowy lat 20-tych była członkinią Związku Seniorów Organizacji Młodzieży Narodowej i Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej, a od 1930 roku – jej Rady Naczelnej. W lipcu 1940 roku została aresztowana i przebywała do grudnia na Pawiaku. Po wyjściu z więzienia organizowała pomoc dla ukrywających się Żydów i sama ich ukrywała w domu przy ul. Powsińskiej. W czasie Powstania Warszawskiego prowadziła najbardziej oddalony od Śródmieścia punkt sanitarny, zbierała zrzuty samolotowe, przygotowywała posiłki dla żołnierzy AK i walczącej ludności. Po powstaniu wyjechała do Zabrza, gdzie w latach 1946-1948 pracowała znów jako nauczycielka. W Zabrzu, wspólnie z dawnym kolegą Wacławem Stawnickim, utworzyła Koło Polskiego Czerwonego Krzyża. W 1948 roku wróciła do Warszawy, gdzie zatrudniła się w Zarządzie Ligi Kobiet. Następnie, pracowała jako referentka i instruktorka BHP w różnych przedsiębiorstwach.

W 1956 roku była w gronie organizatorów zjazdu byłych uczestników walk o szkołę polską z okazji 50-lecia strajków szkolnych. Zmarła w wieku 83 lat i została pochowana na Powązkach (kwatera 195-II-8, grób rodziny Podgórskich). Nad grobem w czasie pogrzebu wspomniał ją jej przyjaciel Melchior Wańkowicz.⁴⁰ Wincenty Ryszard Kostecki, trzeci syn Franciszka, urodził się w 1831 roku w Warce. W 1852 roku pracował jako urzędnik skarbu w Warszawie, a w 1853 roku był pracownikiem w biurze Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W 1853 roku ożenił się z Ludwiką Sylwestrą Klarą Nidecką, wnuczką Józefa Elsnera.⁴¹ Po ślubie rozpoczął gospodarowanie w Elsnerowie, niewielkim majątku położonym w pobliżu Warszawy. Przed 1854 rokiem złożył w Heroldii Królestwa Polskiego dowody dawnego szlachectwa, na co 23.11.1856 r. ostatecznie potwierdzenia nie uzyskał.⁴² Zmarł 25.07.1868 r. w Elsnerowie. Miał sześcioro dzieci: Klarę Emilię Katarzynę (*30.12.1853 Elsnerów – †31.10.1870 Warszawa)⁴³; Wincentego Franciszka (*27.02.1855 Elsnerów); Teklę (*22.09.1857 Elsnerów – †11.09.1859 Elsnerów)⁴⁴; bezimiennego syna urodzonego martwym (†14.08.1860)⁴⁵; Emilię Jadwigę (*1864 Warszawa – †22.04.1872 Warszawa)⁴⁶; Jadwiga (*22.11.1861 Warszawa – †05.09.1862 Warszawa) i Emilię Eugenię (*05.02.1865 Warszawa – †25.05.1932), pochowaną w kwaterze 59-V-1/3 na Powązkach. Po śmierci Wincentego Ryszarda Kosteckiego, Ludwika Sylwestra Klara Nidecka wyszła powtórnie za mąż. Sprzedała Elsnerów i zamieszkała w Warszawie przy ul. Długiej 28. Rodzina Kosteckich mieszkała tam do 1944 roku. Wincenty Franciszek 18.03.1886 r. w Warszawie ożenił się z Bronisławą Dydaką Stanisławą Nidecką (*ok. 1859 – † 1917 Anin, par. Zerzeń, akt nr 89), córką Hipolita i Anny Rydzawskiej.⁴⁷ Miał dzieci: Jerzego Arkadiusza (*31.12.1886 Warszawa);⁴⁸ Emilię Martę (*11.02.1888 Warszawa), ⁴⁹ która w 1915 roku w Warszawie poślubiła Kazimierza Konstantego Opitz;⁵⁰ Józefa Pawła (*16.04.1889 Warszawa), kawalera;⁵¹ Irenę; Jana, kawalera. Wincenty Franciszek był urzędnikiem ds. karnych i handlowych w Zarządzie Dób Państwa w guberniach: piotrkowskiej, warszawskiej, kaliskiej i płockiej. Prowadził biuro przy ul. Długiej 28, gdzie też mieszkał.⁵² Później był notariuszem w Warszawie. Umarł w dniu 16.06.1940 r. w Międzylesiu, a został pochowany w Zerżaniu (obecnie dzielnica Warszawy).⁵³ Jerzy Arkadiusz w 1910 roku studiował prawo we Lwowie.⁵⁴ Był prawnikiem w Warszawie, gdzie zmarł 05.12.1927 r. Z Janiną Klimontowicz, którą poślubił w 1915 roku w Warszawie,⁵⁵ miał syna Andrzeja Jerzego. Andrzej Jerzy urodził się 17.04.1916 r. w Warszawie. Ukończył Szkołę Główną Handlową. Poślubił Krystynę Schmalhofer, zmarłą 30.05.1990 r. Miał dwoje dzieci: Mikołaja (*1946), który zginął 13.03.1983 r., podczas wypadku samochodowego w Szwecji; oraz Małgorzatę, doktora habilitowanego nauk medycznych, adiunkta w Katedrze i Klinice Psychiatrycznej Akademii Medycznej w Warszawie, zamężną z Krzysztofem Walentą. Andrzej Jerzy zmarł 06.09.1993 r. w Warszawie i jest, wraz z bliskimi, pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kwatera U).⁵⁶

Do rodziny Kosteckich herbu Leszczyc (Bróg) należeli prawdopodobnie następujący Kosteccy:

• Narcyz Kostecki, syn Pawła, pełnił urząd registratora kolegialnego w powiecie małoarchangielskim, guberni orłowskiej. Był członkiem Ziemskiego Zarządu Szlachty. Rówieśnik i towarzysz polowań słynnego myśliwego Mikołaja Wasyljewicza Kirejewskiego (1798—1870). Polował z psami rasy kostromski (tatarski) gończy. Lew Mikołajewicz hr. Tołstoj (1828–1910), podczas jednego z pobytów myśliwskich u Kirejewskiego, poznał w czerwcu 1865 roku Narcyza Pawłowicza Kosteckiego. Pisał w liście do żony, że Kostecki wzbudził w nim jednocześnie strach i szacunek. Jeszcze w latach 80. XIX wieku Kostecki polował z psami na terenie guberni orłowskiej.

• Metody Kostecki (*01.04.1894 Zarudzie, w powiecie starokonstantynowskim guberni wołyńskiej), syn Nikandra, duchownego, ziemianina; Ukrainiec; oficer armii carskiej; posiadał 2 chutory i 70 ha ziemi, maszyny rolnicze; w 1922 roku pozbawiony praw publicznych; w 1930 roku osadzony w więzieniu na 3 lata; w 1937 roku przebywał w więzieniu w Krasnojarsku; w dniu 06.10.1937 r. został rozstrzelany; zrehabilitowany w dniu 21.09.1989 r.

• Nikander Kostecki, syn Mikołaja, ukończył w 1859 roku prawosławne Wołyńskie Seminarium Duchowne.

• B. N. Kostecki, urzędnik tytularny, w 1882 roku mieszkaniec powiatu małoarchangielskiego, guberni orłowskiej.

• Nikander Kostecki, syn Mikołaja, prawdopodobnie bratanek marszałka szlachty guberni orłowskiej.⁵⁷ W 1866 roku, jako regestrator kolegialny, pracował na stanowisku pomocnika buchaltera w Zarządzie Okręgowym Inżynierii Warszawskiego Okręgu Wojennego.⁵⁸ Był żonaty z Marią Ścibor-Sierhiejewicz herbu Ślepowron (†11.10.1931 Radom), pochowaną w dniu 13.10.1931 r. w grobie rodzinnym w Radomiu.⁵⁹ Nikander miał synów: Jerzego (*ok.1877) i Tolka [Anatola?], kawalera, oraz nieznaną z imienia córkę. Nikander został zesłany na Syberię, gdzie wyjechał z córką, która tam wyszła za mąż. Jerzy był przed wojną wziętym adwokatem i sędzią. Mieszkał w Warszawie przy ul. Marszałkowskiej 66.⁶⁰ Poślubił Helenę Kowalik z Warszawy, którą poznał w Jastrzębiej Górze. Miał z nią syna Tadeusza (*26.05.1905 Biała Podlaska – †30.05.1966 Warszawa). Jerzy Kostecki był podobno człowiekiem niezmiernie bogatym. Posiadał między innymi unikatowy zbiór pancerzy husarskich, wraz z rynsztunkiem chorążego z czasów Odsieczy Wiedeńskiej. Zbiór ten uległ zniszczeniu, podczas Powstania Warszawskiego. Odszedł od żony i syna, pozostawiając ich bez środków utrzymania. Jerzy, prawdopodobnie był autorem przedwojennego poradnika pedagogicznego.⁶¹ Zmarł w dniu 24.05.1928 r. w Warszawie.⁶² Mieszkanie, które wynajmowali Kosteccy, składało się z sześciu pokoi, z których cztery Helena Kostecka (zm. Katowice) odnajmowała studentkom i samotnym młodym urzędniczkom. Z tego się utrzymywała. Tadeusz uczęszczał do prywatnego, warszawskiego gimnazjum Kazimierza Kulwiecia. Już podczas nauki gimnazjalnej realizował swoje pasje literackie, wydając i redagując szkolną gazetkę o nazwie „Sztubak”.⁶³ Studia prawnicze rozpoczął w Uniwersytecie Warszawskim. W 1925 roku wyjechał do Poznania, gdzie w Uniwersytecie Adama Mickiewicza kontynuował studia prawnicze. W Poznaniu znalazł pracę w Wagons-Lits Company, jednak zdecydował się na powrót do Warszawy i kontynuowanie nauki w Uniwersytecie Warszawskim. Studia ukończył w roku 1929 roku. Podjął pracę jako aplikant w jednym ze stołecznych sądów. W latach 1933-35 był asesorem i sędzią grodzkim w Skierniewicach, a od 1935 roku ponownie pracował w warszawskim wymiarze sprawiedliwości. Ożenił się z Wandą Czaplicką (*ok.1907 – †12.05.1992 Warszawa). Tadeusz był, także aktywnym publicystą. Swoje artykuły zamieszczał na łamach m.in. miesięcznika „Głos Sądownictwa”. Na krótko przed wybuchem wojny, redakcja ta przyznała mu nagrodę za szkic zatytułowany „Rola i zadania sędziego w świetle jego kwalifikacji i warunków pracy”. Wojna zastała go, wraz z rodziną, w ich domu w Aninie. W dniu 16.09.1939 r., jeszcze podczas oblężenia Warszawy, Anin zajęły niemieckie wojska. Ktoś złożył na Kosteckiego donos o nieustalonej treści i Tadeusz został aresztowany przez gestapo. Osadzono go w obozie Ostrów-Komorowo, potem przewieziono do obozu w Goerchen. Więziono go jeszcze w Stallach oraz w Działdowie. Został wykupiony dzięki kosztownościom swojej babki. Pod koniec listopada 1939 roku wrócił do Anina i podjął pracę sędziego w warszawskim sądzie grodzkim. Gestapo nie dawało mu jednak spokoju. Przez cały okres okupacji przeprowadzano rewizje w jego domu. W sumie niemiecka policja polityczna nachodziła go, aż 22 razy. Po upadku Powstania Warszawskiego Kosteccy znaleźli schronienie na wsi pod Jaktorowem. Po wojnie Tadeusz znalazł zatrudnienie w Katowicach, gdzie w miejscowym sądownictwie pełnił różne funkcje. Między innymi, był sędzią oraz syndykiem Oddziału Zawodowego Związku Literatów Polskich, a także Wojewódzkiego Komitetu Opieki Społecznej. Współpracował z miejscowymi gazetami wykazując ogromną płodność publicystyczną. W „Gazecie Robotniczej” zamieszczał codzienne felietony, które ukazywały się pod różnymi szyldami, na przykład „Zezem” albo „Plewy przez sito”. Pisywał także wiersze i humoreski drukowane m.in. w „Jutrze”, „Dzienniku Zachodnim” i „Odrze”. Sygnował je licznymi pseudonimami, skrótami czy literami (np. „K.T.W.”). Należał do Polskiej Partii Socjalistycznej, a po jej zjednoczeniu z Polską Partią Robotniczą zapisał się do PZPR. W 1950 roku Kosteccy zamieszkali w wybudowanym domu w Podkowie Leśnej. Po jego sprzedaży, kupili mieszkanie na ul. Brackiej w Warszawie. Tadeusz pracował w różnych instytucjach państwowych i spółdzielczych, był między innymi kierownikiem referatu informacji i wystaw w Centrali Spółdzielni Mleczarsko-Jajczarskiej. W 1960 roku przyjęto go, po wieloletnich staraniach, do palestry adwokackiej. Rychło jednak porzucił praktykę sądową na rzecz pracy literackiej. Kosteckiego pasjonowała literatura przygodowa. Uwielbiał czytać opowieści z tzw. Dzikiego Zachodu. Podobnie było z literaturą kryminalną, bliższą mu nawet ze względu na wykonywany zawód. I właśnie literaturze rozrywkowej poświęcił swoje pióro. Zadebiutował w 1938 roku pisząc dwie powieści przygodowe utrzymane w konwencji westernu. Były to: „Krwawy szlak pogranicza” oraz „Żółtodziób”. Obie sygnował pseudonimem – W.T. Christine. Odtąd niemal stale posługiwał się różnymi pseudonimami, takimi jak Krystian T. Wand, czy Tadeusz Kryswan. Obierając pseudonimy literackie: „Christine”, „Kryswan”, wyrażał swoje uczucie do córki, mającej na imię Krystyna. W okresie okupacji napisał trzy powieści: „Droga mężczyzny”, „Plamy na słońcu” i „Sługa boży”, jednak ich rękopisy spłonęły w Powstaniu. Po wojnie, w okresie pozornie niesprzyjającym literaturze sensacyjnej, rozpoczął się prawdziwy boom jego twórczości. Zaczął tuż po wyzwoleniu, na Śląsku, korzystając z jeszcze istniejących oficyn prywatnych. Duże zainteresowanie wzbudziły także jego powieści kryminalno-detektywistyczne z akcją umiejscowioną na zachodzie Europy. U podłoża poczytności jego książek leżał zręczny styl autora. Kostecki potrafił wykreować żywą i barwną fabułę, stworzyć klimat narastającego napięcia, oraz zbudować gęstniejącą atmosferę niepokoju i grozy. Cechami tymi, dominującymi w jego kryminałach, nasycał także swoje literackie westerny, mające obok pierwiastka czysto przygodowego także element podskórnego lęku. Co ciekawe, w Polsce przez wiele lat nie miał konkurencji. W okresie socrealizmu pisarz musiał po części zmienić profil. Bohaterami jego powieści nie byli już detektywi z Anglii i tropiciele z Dzikiego Zachodu, ale swojscy podróżnicy, żołnierze i agenci służb specjalnych. I chociaż zmienił proweniencję swoich bohaterów, płacąc haracz wobec obowiązujących zakazów i nakazów ideologicznych, to stylu nie zmienił. Jego opowieści nadal trzymały w napięciu wartką akcją, mroczną scenerią i narastającym zagrożeniem. Pomijany w większości słowników i leksykonów, Tadeusz Kostecki pozostał dla naszej literatury pisarzem nietypowym, któremu udało się stworzyć polski odpowiednik zachodniego thrillera.⁶⁴ Jego córką była Krystyna (†12.03.2011 Warszawa), zamężna Pisarska, tłumaczka literatury węgierskiej. Między Tadeuszem Kosteckim a jego ojcem panowała wieloletnia niezgoda. Do tego stopnia, że jednym z ostatnich życzeń Tadeusza było, aby pochować go w innym grobie.⁶⁵ Jerzy i Wanda Kosteccy zostali pochowani na Powązkach (kwatera 215-I-11).

• Ignacy Kostecki (*ok. 1774)  który był w Sannikach na służbie u Pruszaków herbu Leliwa, ożenił się z Marianną Piotrowską. Mieli syna Ignacego zmarłego w browarze (?) († 18.07.1811 Sanniki).⁶⁶ Zapewne to siostra Marianny - Franciszka Piotrowska urodziła nieślubnego syna Michała (*27.09.1809 Sanniki), na którego chrzcie nie chciała podać tożsamości ojca, a świadkował Ignacy Kostecki.⁶⁷ Ignacy, prawdopodobnie z drugą żoną - Teresą Lubecką vel Lubiecką, miał synów: Kacpra (*ok. 1798 – † 16.05.1859 Łęczyca) i Teodora (*styczeń 1809 – †17.03.1809 Sanniki).⁶⁸ Kacper, rodem z Warszawy (?), ekonom, zamieszkały w Gąbinie, zmarł w więzieniu łęczyckim. W chwili zgonu liczył 61 lat.⁶⁹ Z żoną Marianną z Winnickich [†1835 Gostynin, akt nr 22 (?)], miał syna Jana Augusta (*29.08.1831 Reszki, parafia Gąbin – †12.05.1839 Zdwórz, par. Gąbin). Drugą żoną Kacpra Kosteckiego była Antonina z domu Sutkiewicz (*ok. 1816).⁷⁰ Ich dziećmi byli: Symferian Rajmund (*22.12.1838 – † 07.12.1850); Marianna Natalia (*08.12. 1839 – †15.05.1877 Wola Łącka, parafia Gąbin);⁷¹ Klotylda (*31.03.1842 – †08.08.1873 Gąbin);⁷² Eugenia (*1844 – † 12.06.1860 Gąbin);⁷³ Józefina (*1846 – †12.12. 1850 Gąbin); Apolinary (*1847 – †20.07.1863 Dobrzyków, parafia Gąbin);⁷⁴ Leontyna Konstancja (*12.04.1850 Łąck – †?); Franciszek (*ok. 1851 Jamno, gmina Słubice, powiat płocki lub Jamno k/Łowicza – †08.08.1927 Warszawa); Florentyna Nepomucena (*25.04.1853 Pasieka – †04.04/06.1854 Gąbin);⁷⁵ Michalina (*29.09.1855 Gąbin – †?), która w 1879 roku w parafii Gąbin poślubiła Mikołaja Drozdowskiego.⁷⁶ Z nich, Franciszek mając kilkanaście lat rozpoczął pracę w gorzelni w Gąbinie. Potem, podobno administrował majątkiem Łąck, a następnie kupił majątek Karkoszki o powierzchni 8 włók. Później kupił Pomorzanki vel Pomarzanki (54 włóki), nazwa hipoteczna (Pomarzany Strumińskie), które z gruntu przebudował, stawiając nowe budynki gospodarcze z kamienia ciosanego oraz dom murowany mieszkalny, który miał 21 pokoi. Po sprzedaniu w 1909 roku Karkoszek, kupił w Warszawie kamienicę czteropiętrową przy ul. Twardej, następnie drugą przy ul. Złotej i trzecią kamienicę przy ul. Zielnej nr 14 oraz place w Warszawie. Place te zostały sprzedane po jego śmierci, żeby zapłacić podatek spadkowy. W dniu 27.11.1906 r. poślubił Bronisławę Wichrzycką (*16.05.1877/1878 Russów – †04.09.1914), córkę Franciszka i Tekli z Brykczyńskich. Bronisława z Wichrzyckich Kostecka została pochowana w Sokołowie, bardzo blisko krzyża centralnego.⁷⁷ Franciszek Kostecki został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Pozostawił dzieci: Zygmunta (*20.07.1901 Pomorzanki); Franciszka (*14.12.1903); Czesławę 1 voto Malicką, 2 voto Babińską, która zmarła w Janowcu; Zofię; Janinę (*23.03.1905); Kazimierza (17.05.1908); oraz Stefanię (*28.08.1909 Pomorzanki). W latach 1926-1927 jakiś Franciszek Kostecki był zameldowany w miejscowości Niecki pod nr 132 i był właścicielem folwarku Tomaszany (adres Tomaszany 241) orz prawdopodobnie właścicielem ziemskim w miejscowości Kozice, gmina Rataje, powiat gostyniński.⁷⁸

Zygmunt Kostecki, urodził się 20.07.1901 r. W 1920 roku brał udział w wojnie z bolszewikami, walcząć w 5 Pułku Ułanów. Ojciec go umundurował i kupił pięknego konia, który ponoć zdechł na nosaciznę. Po powrocie z wojny ukończył gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie. Wstąpił na Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej, który nie ukończył. Zakochał się w Aleksandrze Babińskiej i nie mając jeszcze 21 lat, za zezwoleniem ojca, ożenił się w 1920 roku. Po ślubie zamieszkał przy ul. Marszałkowskiej. Wraz z bratem Franciszkiem, wstąpił na prawo, ale i z tych studiów zrezygnował. Miał trzy córki, z których pierwsze dwie zmarły. Pozostała córka Grażyna. Założył wytwórnię bombonierek. Ponieważ chciał rozwinąć produkcję bombonierek wszedł w spółkę, ale wspólnik miał do Zygmunta pretensje spowodowane nie rozliczeniem się z dochodów, więc zabrał maszyny i rozleciała się spółka. Ponieważ znał się trochę na straży pożarnej z harcerstwa, został komendantem straży w Kiercach. Kiedy Plewińskiemu skończyła się umowa na dzierżawę, Zygmunt przyjechał z rodziną do Pomorzanek. Tutaj postawił domek w stylu chińskim, jak mówili okoliczni chłopi. W pierwszych dniach wojny Kosteccy wyjechali do Warszawy. Zygmunt i jego żona, znaleźli się w obozach niemieckich. Zygmunt został aresztowany za to, że będąc z żoną w jakimś urzędzie uderzył Niemca w twarz, kiedy ten zaczął zaczepiać Aleksandrę. Zygmunta osadzono na Pawiaku, skąd w 1941 roku został wywieziony do Oświęcimia (numer obozowy: 4931 lub 97501945), a z tamtąd trafił do obozu w Neuegamme. Zginął 03.05.1945 r. na statku Cap Arcona. Aleksandra z obozu Ravensbrueck powróciła do Warszawy. Wyszła ponownie za mąż, za Ruchlewicza. Grażyna Kostecka wyjechała do USA, gdzie poślubiła Langenfelda.

Franciszek Kostecki, urodził się 14.12.1903 r. Ukończył gimnazjum im. Św. Stanisława Kostki w Warszawie, a w 1921 roku, za namową ojca, wstąpił na Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Studiował od października 1921 do lipca 1925 roku i otrzymał tytuł magistra praw. W latach 1925 – 1926 odbywał służbę wojskową, a następnie był powoływany trzykrotnie na ćwiczenia rezerwistów, awansując na porucznika rezerwy. Od końca listopada 1926 roku rozpoczął aplikację w Apelacyjnym Sądzie Okręgowym w Warszawie. Pod koniec pierwszego roku aplikacji, otrzymał stanowisko etatowego aplikanta. Po odbyciu aplikacji, w styczniu 1929 roku złożył egzamin sędziowski i bezpośrednio został mianowany asesorem, a następnie sędzią grodzkim w Skierniewicach. Po kilku miesiącach przeniesiony do Warszawy, do Sądu Grodzkiego Oddziału XIX, potem na kierownika Oddziału VII, a następnie mianowany Sędzią Sądu Okręgowego w Warszawie. Dnia 04.07.1932 r. w kościele katedralnym w Warszawie wziął ślub z Alicją Kasprzycką, z którą nie miał dzieci. W 1938 roku został delegowany do Nadzoru Sądowego w Ministerstwie Sprawiedliwości. Po wybuchu wojny wracił do Sądu Okręgowego jako sędzia orzekający w Wydziale V Cywilnym, gdzie pracował do wybuchu Powstania Warszawskiego. Podczas okupacji działał w tajnej organizacji wojskowej podległej początkowo ZWZ, a następnie w Armii Krajowej. Od 1941 roku pełnił funkcje dowódcy plutonu w Kompanii dowodzonej przez Tadeusza Gorayskiego. Jego konspiracyjna praca polegała na przygotowywaniu drużyn do akcji na wypadek wybuchu powstania. Znalazł się w grupce mężczyzn, wśród których byli: sędzia Tadeusz Gorayski; lekarz ośrodka zdrowia oraz 4 tramwajarzy, wyprowadzonych 05.09.1944 r. z ośrodka zdrowia mieszczącego się przy ul. Wolskiej 82 (na wprost kościoła św. Wojciecha) i rozstrzelanych. Wszyscy stanowili dowództwo oddziału wojskowego, do którego zgrupowania nikt z żołnierzy nie dotarł, wobec tego walczyli jako sanitariusze. Po wojnie Alicja z Kasprzyckich Kostecka poślubiła Piotra Jarockiego, dyrektora PKO.

Janina Kostecka urodziła się 23.03.1905 r. Ukończyła gimnazjum żeńskie im. Leonii Rudnej przy ul. Zielnej. Jeszcze za życia swojego ojca poznała Stefana de Załuskiego (*07.10.1887 – zmarł 25.08.1940) herbu Junosza, późniejszego generała Armii Francuskiej. Kontakt między nimi, aż do ślubu, który odbył się 26.10.1936 r., ograniczał się tylko do korespondencji.

Czesława i Zofia Kosteckie, bliźnięta, urodziły się 24.12.1907 r. Zosia zmarła na suchoty 13.06.1930 r. Leczyła się parę lat w sanatorium, w Otwocku. Czesia ukończyła gimnazjum, lecz nie zdawała matury. Dnia 13.08.1927 r. wyszła za mąż, za Stanisława Molickiego (*1903), z którym miała córkę Magdalenę ur. 31.05.1930 r. Mieszkali w Warszawie wynajmując pokój. Gdy skończyła się dzierżawa p. Plewińskiego przyjechała do Pomorzanek. Do Pomorzanek razem z Aleksandrą, żoną Zygmunta Kosteckiego, przyjechał również Henryk Babiński, jej brat. Nawiązał się romans Czesławy z Henrykiem, co spowodowało, że Stanisław Molicki postanowił się z nią rozwieść. Kiedy Niemcy wysiedlili Kosteckich z Pomorzanek, Czesława, będąc w ciąży z Henrykiem Babińskim, osiedliła się w Czubajowiźnie, gdzie objęli gospodarstwo. W 1941 roku Henryk Babiński ożenił się z Czesławą, ale w 1942 roku zmarł na gruźlicę. Po jego śmierci Czesława poznała Janusza Ciok. Pojechała do Częstochowy z dwiema córkami, które tam chodziły do szkoły. W Lwówku Śląskim pracowała jako księgowa, ściągnięta tam przez jedną z córek. Z Lwówka Śląskiego Czesława pojechała do Koszalina, gdzie również pracowała jako księgowa. W Koszalinie otrzymała mieszkanie spółdzielcze, gdzie mieszkała jako emerytka.

Kazimierz Kostecki, urodził się 17.05.1908 r. W 1915 roku, wraz z rodziną, przyjechał do Warszawy, gdzie zamieszkali na ul. Twardej, Złotej i w końcu na Zielnej (albo Marszałkowskiej). W 1917 roku rozpoczął naukę w gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie, którą to szkołę ukończył w 1929 roku. W 1930 roku zapisał się na studia rolnicze w SGGW w Warszawie, które ukończył w 1935 roku. Po ukończeniu studiów przyjechał do Pomorzanek. Rozpoczął gospodarowanie na dziale swoim i Franciszka (razem 77 ha ziemi). W 1940 roku Niemcy wysiedlili ich z Pomorzanek, jednak dzięki Franciszkowi administrował domami i miał sekwestr gospodarstw ogrodniczych. Dnia 17.01.1943 r. zostałem aresztowany w łapance ulicznej i wieziony na Majdanek. Koło Garwolina wyskoczył z pociągu i udał się do siostry Czesi mieszkającej w Czubajowiźnie. Z tamtąd pojechał na posadę w majątku Osuchów k/Mszczonowa, należącego do hrabiego Zygmunta Broel-Platera, gdzie pracował do końca wojny. Po wojnie wrócił do Pomarzan Strumińskich, ale dawni sąsiedzi i pracownicy majątku zagrozili mu śmiercią w razie pozostania, więc zaczął pracę w Zarządzie Nieruchomości ziemskich, w Katowicach, Opolu, Olsztynie, aż wreszcie osiadł w Łabędach, gdzie zmarł. Z małżeństwa z Hanną Kania pozostawił dzieci: Macieja Franciszka i Hannę, zamężną Burzak. Z nich Maciej Franciszek (*1946) ukończył w 1969 roku Wyższą Szkołę Rolniczą w Olsztynie na Wydziale Rybactwa, broniąc pracę magisterską zatytułowaną: "Charakterystyka limnologiczna dwóch wybranych jezior Grupy Legińskiej". W 1980 roku zdobył tytuł doktora nauk przyrodniczych, na podstawie rozprawy p. t. "Studium limnologiczne zbiornika zaporowego Tresna w aspekcie postępującej eutrofizacji". Jest biegłym z listy Wojewody Śląskiego i specjalistą NOT Oddziału Katowice. Jego specjalnością jest ochrona wód przed zanieczyszczeniem i limnologia. Specjalizuje się w badaniach limnologicznych i antropogenicznych zbiorników wodnych (zaporowych, zapadliskowych, powyrobiskowych). Badał jakość wody 60 niewielkich zbiorników pochodzenia przemysłowego na terenie Leśnego Pasa Ochronnego Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego. Brał udział w badaniach zbiorników zaporowych Kaskady Soły (Tresna-Porabka-Czaniec) i zbiornika Kozłowa Góra. Kierował badaniami zbiorników Zachodniego Węzła Wodnego GOP (Pławniowice, Dzierzno Małe, Dzierzno Duże, Kanal Gliwicki), Nakło-Chechło. W roku 2000 przeprowadził pierwsze od chwili powstania Kanału Gliwickiego badania jakości wody oraz zanieczyszczenia osadów dennych. Wykonywał badania limnologiczne trzech jezior w Środkowym Iraku (Tharthar, Habbanijah, Razzazah) w ramach kontraktu Instytutu Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie. Wykonywał prognozy dla projektowanych zbiorników Szczakowa, Machów i Piaseczno. Prowadził badania stanu zanieczyszczenia ekosystemów wodnych (badania hydrochemiczne wody, zanieczyszczenie osadów dennych metalami ciężkimi, substancjami organicznymi (WWA, BTEX), radioizotopami) z uwzględnieniem regionów silnie uprzemysłowionych. Realizował prace podstawowe w zakresie usuwania substancji biogennych ze ścieków, w szczególności usuwania wysokich stężeń (2000 ppm) azotu azotanowego metodą denitryfikacji biologicznej. Badał wpływ inhibitorów (metale ciężkie, cyjanki, zasolenie itp.) na biologiczne procesy oczyszczania ścieków. Pracuje w Zakładzie Ochrony Wód IPIŚ PAN. W 2015 roku uzyskał habilitację. Interesuje się: literaturą, muzyką poważną, malarstwem, fotografią i łowiectwem. Ma córki: Annę zamężną Rozwadowska i Katarzynę Po 57 latach od omyłkowego rozparcelowania majątku Pomorzany w powiecie gostynińskim spadkobiercy przedwojennych właścicieli uzyskali odszkodowanie. Warszawski Sąd Okręgowy nie podzielił argumentacji administracji rządowej, że ich roszczenia się przedawniły bądź, że powinni próbować dochodzić ich na drodze administracyjnej. Dostali tyle, ile żądali - 250 tys. zł. Jest to bodaj pierwszy tego rodzaju "reprywatyzacyjny" wyrok orzeczony przez sąd cywilny. Pomorzany, około dwustuhektarowy majątek w powiecie gostynińskim, do 1935 roku należał do Franciszka i Bronisławy Kosteckich. Owego roku podzielili go po równo - po 32 ha - między pięcioro dzieci (trzech braci i dwie siostry). Mieszkali wspólnie w dworku i razem gospodarzyli. W czasie wojny część rodzeństwa się rozpierzchła, część wysiedlono do Generalnej Guberni; później okazało się, że jeden brat zginął w powstaniu warszawskim, drugi w Oświęcimiu. W 1945 roku lokalna administracja przystąpiła do parcelacji (na tych terenach reformie rolnej podlegały majątki powyżej 50 ha użytków rolnych). Kazimierz Kostecki, jedyny z braci, który ocalał, a teraz głównie zajmował się majątkiem, przedstawił komisarzowi Powiatowego Urzędu Ziemskiego rejentalno-miernicze dowody jego podziału. Dostał zapewnienie, że nie będzie przejęty. Gdy jednak na krótko wyjechał z Pomorzan, komisarz przeprowadził parcelację. Co ciekawe, zarówno on, jak i wyższe urzędy wydały Kosteckiemu zaświadczenia, że parcelacji dokonano omyłkowo. Komisarz Ziemski polecił wprowadzić wszystkich właścicieli w posiadania ponowne dóbr Pomarzany Strumińskie. Mimo nakazów władz zwierzchnich Kosteckim nie przywrócono ich własności. Prośbę o gospodarstwo zamienne na Ziemiach Odzyskanych załatwiono odmownie. Żona i dzieci Kazimierza wystąpiły na drogę cywilną w 1990 roku. Wojewoda Śląski, wskazany jako pozwany, uznał, że sprawa powinna być rozpatrzona w trybie administracyjnym. Najpierw trzeba stwierdzić, iż wywłaszczenia dokonano z naruszeniem prawa, i dopiero potem ewentualnie wystąpić do sądu powszechnego. Z kolei minister rolnictwa (wskazany przez sąd do występowania w sprawie) podniósł, że Pomorzany i tak przeszły na własność państwa na podstawie wydanej rok po reformie rolnej ustawy o przejęciu nieruchomości ziemskich faktycznie rozparcelowanych w toku reformy. Ustawa ta przewidywała jako rekompensatę równoważne gospodarstwo na Ziemiach Odzyskanych. Od 1958 r. obowiązywała kolejna ustawa, przewidująca renty dla poszkodowanych na skutek różnego rodzaju nieprawidłowości przy przejmowaniu gospodarstw. Wszystkie te uprawnienia już się jednak przedawniły. Kazimierza Kosteckiego, mimo, że był żonaty, skierowano po wojnie na Mazury (nakaz pracy), a matkę na Śląsk. Gdy dowiedział się, że nie ma szans na uzyskanie rekompensaty, zrezygnował z roszczeń. „W tych latach bał się nawet swego cienia”, tak podczas rozprawy powiedział Franciszek, jego syn. „Nie jest winą obywatela, że zawierzył władzom, iż nie ma możliwości uzyskania rekompensaty” - stwierdziła w uzasadnieniu sędzia Halina Plasota. Wina urzędników jest ewidentna, żądania powodów niewygórowane. Nie żądali niczego np. za rozgrabione mienie i inwentarz, który administrator niemiecki pozostawił w przyzwoitym stanie. Zdaniem sądu, odsyłanie spadkobierców na drogę postępowania administracyjnego było nie na miejscu. Wywłaszczenie nastąpiło bowiem w ramach prawa z 1945 roku i nie ma znaczenia, co się dziś o nim myśli. Nie można więc łudzić powodów, że mogło lub może dojść do stwierdzenia, iż majątek przejęto z naruszeniem prawa. Jedyną droga dla spadkobierców, to sąd cywilny.⁷⁹

Stefania Kostecka, urodziła się 28.08.1909 r. w Pomorzankach. Ukończyła 6 klas gimnazjum Kochanowskiego w Warszawie, ul. Złota 38 oraz podobno jakieś 3 letnie kursy handlowe Raczkowskiej (?). Około 1931 roku przyjechała do Pomorzanek. Tu poznała Stefana Bielickiego (*15.01.1896 - † styczeń 1954), rządcę jakiegoś majątku, którego poślubiła 01.01.1936 r. Po podziale Pomorzanek otrzymała działkę o powierzchni 56 ha. Wraz z mężem wyjechała do Warszawy, a następnie do Nałęczowa, gdzie jej mąż przez dwa lata był dyrektorem jednego z domów uzdrowiskowych. Wrócili więc do Warszawy, gdzie jej mąż, znowu bez powodzenia, prowadził do wojny jakąś fabryczkę. Podczas okupacji przyjechali na Czubajowiznę, gdzie dostali gospodarstwo. Z Czubajki wyjechali do Chocenia, skąd Niemcy wywieźli ich na roboty do Niemiec. Do Chocenia wrócili w maju 1945 roku. Dział ziemi w Pomorzankach rozparcelowano, więc za namową przyjaciół, 01.10.1945 przyjechali do Ryjewa, gdzie jej mąż wziął gospodarkę na Rudnikach. Z czasem dostał posadę urzędnika w cegielni i dom w Ryjewie. Stefania pracowała jako bibliotekarka do 1970 roku. Zmarła w Sztumie.

• Piotr Kostecki (*ok.1801 Sołek, pow. kutnowski, do 1835 roku parafia na miejscu, później par. Śleszyn), syn Józefa i Katarzyny, zmarłych w Sołku, propinator w Buszkowie, z żoną Jadwigą Różycką (†02.03.1841 Buszkówek), miał synów: Franciszka (*ok.1831 – †23.10.1849 Buszków);⁸⁰ Szymona (*02.10.1834 Sędki);⁸¹ Jana Ewangelistę (*20.12.1836 Orątki).⁸² W dniu 18.10.1842 r. w parafii Żychlin poślubił wdowę Salomeę z Ostrowskich Sulkowską.⁸³ Ich dziećmi byli: Karol (*01.10.1843 Buszków);⁸⁴ Marianna (*29.12.1845 Kaczkowizna);⁸⁵ Emilia (*05.05.1849 Buszków).⁸⁶ W XVI wieku we wsiach należących do parafii Żychlin siedziała drobna szlachta na półłankach. U. Werdum w relacji z podróży po Polsce rozpoczętej w 1670 roku podaje, że Żychlin wyróżniał się spośród pozostałych miasteczek Mazowsza tym, że zamieszkiwała go sama szlachta i chłopi królewscy, wolni od tyraństwa panów. Podróżnicy spotkali jednego z żychlińskich szlachciców, jak z szablą przy boku popędzał konia ciągnącego wóz z obornikiem na pole. ⁸⁷

• Na rok szkolny 1768/69 do Akademii Zamojskiej zapisał się Grzegorz Kostecki († przed 1814).⁸⁸ Został zapisany w albumie, gdzie stałymi składnikami były w zasadzie tylko: nazwisko i imię studenta, imię jego ojca i określenie pochodzenia terytorialnego zapisywanego studenta. Od 1697 roku bardziej systematycznie, choć niekonsekwentnie, odpowiednimi desygnatami oznaczano pochodzenie społeczne i stan ucznia. Określano je słowami: magnificus dominus, generosus, nobilis, venerabilis, famatus, ingenuus. Wcześniej - wskazówką rodowodu przy szlachcie było podawanie powiatu, województwa lub ziemi. Grzegorza Kosteckiego zapisano jako pochodzącego z ziemi przemyskiej, dawnego województwa ruskiego, z desygnatem „generosus”.⁸⁹ W 1768 roku wykazano na wydziale teologicznym i prawnym (bez bliższego wyszczególnienia) 28 studentów, w tym pochodzących w 75 % ze szlachty uboższej. Na wydziale filozoficznym odnotowano 14 studentów (11 szlachty drobnej i 3 księży), również bez bliższych szczegółów. Co do klas niższych, w tymże roku pomiędzy dokonanymi wpisami zachodzą różnice. Raz wykazuje się w klasie retoryki 31 uczniów (w ich gronie 21 szlachty znaczniejszej), a innym razem pod tymże rokiem i w tejże klasie – 29 młodzieńców (w wieku: 16-23 lat). Pierwsze źródło wykazuje w szkole poetyki 18 uczniów (w ich gronie 12 szlachty znaczniejszej); drugie zaś tylko 7. Pierwsze źródło zawiera w klasie gramatyki wpisy 29 uczniów (w ich gronie 17 szlachty znaczniejszej); drugie 6. Pierwsze na koniec wymienia w klasie ortografii 37 chłopców (w ich gronie 9 synów szlachty znaczniejszej), a drugie o klasie tej milczy zupełnie. Obu tym źródłom przyznać trzeba wartość jednaką, a różnice, zachodzące pomiędzy obu kategoriami wpisów, wytłumaczyć sobie można różnicą czasu (tygodni, lub miesięcy), w jakim wpisy były dokonywane. Obliczając liczbę młodzieńców nowoprzybyłych w 1768 roku na podstawie pierwszego źródła, wypadnie, że wynosiła ona wówczas ogółem 157 słuchaczów. A. S. III. wykazuje wśród nich w klasie retoryki Feliksa Olędzkiego, s. Andrzeja, kasztelana chełmskiego, a w klasie poezji (wiek: 11-12 lat) i gramatyki wiek 12-14 lat) wyłącznie prawie synów drążkowych senatorów małopolskich i ruskich. Uczniowie ci korzystali, podobnie, jak dawniej, z pomocy naukowej korepetytorów (studentów). Pod rokiem 1769 brak wszelkich wpisów w obu źródłach.⁹⁰ W 1769 roku Grzegorz bronił tez z filozofii (zatytułowanych: Theses philosophicas Aristotelis Thomisticas ex universa philosophia In recognitionem supremi Domini Ac excellentiae suae divinae agustisimae et individuae triadi summo et uni Deo dicatas)⁹¹ a w 1771 roku publicznie przedyskutował tezy z prawa rzymskiego (zatytułowane: Decisiones juridico-civiles ad quatuor libros Institutionum D. Justiniani imperatoris napisanych przez profesora Wojciecha Józefa Bełczewskiego, podskarbiego i profesora akademii.⁹² Zachowały się informacje o istnieniu druku zawierającego tezy z tego dysputu.⁹³ W Kolegiacie Zamojskiej wziął ślub z Wiktorią Usińską vel Uszyńską. W metryce ślubnej z 1772 roku był tytułowany jako sławetny, co świadczy o tym, że musiał przejść w stan mieszczański.⁹⁴ Ich dziećmi byli: Stanisław Onufry (chrzest 16.11.1772 Kolegiata Zamojska); Katarzyna Tekla (*20.03.1774 Zamość); Marianna Angela (*29.03.1775 Zamość); Jan Kanty (chrzest 06.10.1776 Kolegiata Zamojska); Helena Kunegunda (*23.02.1778 Zamość); Wawrzyniec Antoni (chrzest 11.08.1779 Kolegiata Zamojska); Antoni Onufry Jan (chrzest 27.06.1781 Kolegiata Zamojska), chrzestni – Kajetan Babecki, podczaszy zakroczymski z żoną Eufrozyną i Ignacy Bojakowski, „director” powiatu zamojskiego z żoną Magdaleną; Alojzy Jan [Chrzciciel] (chrzest 21.06.1783 Kolegiata Zamojska); Piotr [z Alcantary] Stanisław (chrzest 18.10.1785 Kolegiata Zamojska); Aleksander Józef (chrzest 17.04.1787 Kolegiata Zamojska); Anna Filipina (*ok. 1791, par. Mokrelipie), która 02.07.1814 r. w Zamościu poślubiła Mikołaja Muszyn Puszkina [ros. Мусин-Пушкин], syna Klawdia Muszyn Puszkina i Nadieżdy [Наталья] z Barszczów [ros. Борщов] zamieszkałych w Jarosławiu, majora 3 pułku saratowskiego Wojsk Cesarsko-Rosyjskich stacjonującego w Zamościu. Rodzice panny młodej już nie żyli, a ona pozostawała pod opieką Leopolda Pellegrini, dzierżawcy wsi Lipsko w gminie Zamość.⁹⁵ We wsi Lipsko 04.01.1819 r. „przy rodzinie” zmarła Magdalena Kostecka, panna licząca 42 lata, córka Jana i Anny, obywateli zamieszkałych w Kamieńcu Podolskim.⁹⁶ W metrykach chrztów swoich najmłodszych synów, Grzegorz Kostecki był określany już jako „Magnificus ac Generosus”. W tym czasie stał na czele kancelarii Andrzeja Zamoyskiego, czyli pełnił urząd tzw. „regensa”.⁹⁷ Grzegorz Kostecki, wraz ze swoim bratem Józefem, został wylegitymowany w Galicji przed Komisją Magnatów i w dniu 22.10.1782 r. zapisany do ksiąg miejscowej szlachty.⁹⁸

Niejaka "Pani Kostecka" otrzymywała z dworu zamojskiego regularne wsparcie w wysokości 625 zł na kwartał (1795 rok). Tytułowanie per "Pani" świadczyło o jej dosyć wysokim statusie społecznym. Z takiego wsparcia korzystały również wdowy po urzędnikach dworskich i ordynackich. Mogła być to wdowa po Grzegorzu Kosteckim?!⁹⁹

Antoni Onufry Jan Kostecki został intendentem policji Wolnego Miasta Krakowa. Ożenił się z Karoliną Schiebern.¹⁰⁰ W 1822 roku należał do loży wolnomularskiej „Przesąd Zwyciężony” w Krakowie.¹⁰¹ Był myśliwym.¹⁰² Żył w związku konkubinackim z rozwódką Głogowską z d. Morbitzer.¹⁰³ W 1845 roku adoptował urzędowo Antoniego Karola Jana, nieślubnego syna swojej siostry Katarzyny Tekli Kosteckiej i Józefa Bubnowskiego, byłego majora 13 pułku piechoty Wojsk Polskich. [Katarzyna] Tekla była żoną Leopolda Pellegrini i miała dwie córki: Juliannę Antoninę Teresę i Teklę Filipinę Franciszkę (*ok.1793 Zamość). Z nich, Tekla Filipina Franciszka Pellegrini poślubiła: 1v. Józefa Lubiewskiego; 2 v. Józefa Bubnowskiego (ślub 04.06.1814 r. w Zamościu); 3 v. Jana Felicjana Snitowskiego (ślub 13.01.1818 r. w Zamościu). Antoni Onufry Jan Kostecki zmarł w 1858 roku w Krakowie. Jego przybrany syn, Antoni Karol Jan, urodził się w 1825 roku, a został ochrzczony 06.07.1826 r. w kościele p.w. N. M. Panny w Krakowie. Był literatem i historykiem, autorem wielu opublikowanych prac. Ożenił się z Magdaleną Mazur (*1818 – † 1894) i miał z nią syna Tadeusza Grzegorza, ochrzczonego 21.03.1851 r. na Kleparzu w Krakowie. Umarł w dniu 30.12.1899 r., po upadku wywołanym gołoledzią.¹⁰⁴ Obaj zostali pochowani na Cmentarzu Rakowickim w kwaterze D.¹⁰⁵

Aleksander Józef, drugi syn Grzegorza, był chorążym, a w 1810 r. porucznikiem regimentu 9 galicyjskiego pułku piechoty im. Księcia Czartoryskiego. Mieszkał we Lwowie pod Nr 914/4. W 1848 roku został wylegitymowany ze szlachectwa w galicyjskim Wydziale Stanów.¹⁰⁶ Jego córką była prawdopodobnie Józefina, żona Adama Radanowicza, majora armii C. K.¹⁰⁷

Jan Kanty Kostecki (*ok.1776 – †09.06.1832 Lublin),¹⁰⁸ w latach 1812-1821 podsędek Policji Poprawczej Obwodu Bialskiego (Biała Podlaska),¹⁰⁹ w latach 1826-1832, prezes Sądu Policji Poprawczej w Lublinie.¹¹⁰ Jan Kanty, sędzia w Lublinie i Róża (Rozalia) z Baranowskich (z Gałeckich?) mieli dzieci: Jana Kantego (*ok. 1804 Kraków – †25.04.1851 Szczebrzeszyn¹¹¹); Mariannę (*ok. 1806 Kraków), która poślubiła w 1827 roku w Lublinie Ignacego de Vobbee, syna Michała i Joanny Okuń, zamieszkałego w mieście Ołyka, gubernii wołyńskiej, gdzie 02.10.1828 r. urodził się im syn Adolf;¹¹² Hipolita (*ok.1808 – †przed 1875); Juliannę Lucynę Teklę (*19.09.1810 Lublin);¹¹³ Anielę Ludwikę Annę (*15.05.1812 Biała Podlaska);¹¹⁴ Aleksandrę Katarzynę (*28.09.1814 Biała Podlaska – †06.10.1831 Lublin);¹¹⁵ Emilię Annę Ewę Manswetę (*01.11.1816 Biała Podlaska).¹¹⁶ Z nich, Jan Kanty Kostecki w 1842 roku w Szczebrzeszynie poślubił „urodzoną” Józefę Franciszkę Stypińską (*17.09.1821 Szczebrzeszyn – †05.06.1846 Szczebrzeszyn), córkę Józefa, rewizora tabacznego, i Konstancji Kłopotowskiej.¹¹⁷ Miał z nią następujące dzieci: Jana Wojciecha (*20.10.1843 Szczebrzeszyn)¹¹⁸; Stanisława Józefa Hipolita (*03.05.1845 Szczebrzeszyn)¹¹⁹; Katarzynę Aleksandrę (*28.04.1846 Szczebrzeszyn).¹²⁰ Po śmierci pierwszej żony, 21.05.1848 r. w Lublinie poślubił Barbarę Ksawerę Michałowską. W latach 1842-1851 był notariuszem w Szczebrzeszynie (rejentem Okręgu Zamojskiego). W chwili drugiego ślubu jego ojciec już nie żył, a matka mieszkała w Łukowie.¹²¹ Dziećmi Jana Kantego Kosteckiego i Barbary Ksawery Michałowskiej byli: Franciszek (*ok.1848), intendent Warszawskiego Schronienia Starców Św. Ducha i N. M. Panny i Feliks (*ok. 1849 Szczebrzeszyn – † 30.01.1898 r. w Warszawa)¹²², Tekla (* wrzesień 1850 – † 21.11.1851 Szczebrzeszyn¹²³). Feliks Kostecki, sekwestrator Powiatu Krasnostawskiego, 28.03.1877 r. w parafii Surhów poślubił Wandę Kostecką, swoją kuzynkę.¹²⁴ Ich dziećmi byli: Edward Jan (*19.12.1879 Krasnystaw), którego matką chrzestną była Olimpia [Kazimiera] Kostecka;¹²⁵ Stefan (* 13.12.1882 Krasnystaw);¹²⁶ Wanda Ksawera (*03.01.1883 Krasnystaw).¹²⁷

Hipolit był wójtem gminy Sułkowice i Piasek. W Szczaworyżu 13.05.1832 r. poślubił Kamilę Izabelę Filipinę Gołuchowską (*06.06.1809 Kawęczyn, par. Mierzwin – †09.12.1875 par. Surhów), córkę Joachima, dziedzica wsi Kawęczyn i Antoniny z Gołuchowskich.¹²⁸ Później Hipolit Kostecki został rządcą dóbr Jagodne. Jego córkami były: Olimpia Kazimiera (*20.03.1844 Jagodne¹²⁹ – †06.06.1919 Lublin¹³⁰), panna; i Wanda (*ok.1852 Mniszew, gubernia radomska). Świadkiem zgonu Olimpii Kazimiery Kosteckiej był Stanisław [Stanisław Józef Hipolit?] Kostecki, inżynier.

Dobra Okrzeja były kluczem dość rozległym, który uległ podziałowi pod koniec XVIII wieku. Po śmierci Antoniego Cieciszowskiego, część dóbr Okrzeja zwanych Jagodne przeszła na ręce Augustyna Szydłowskiego herbu Lubicz, który z żoną Anielą z Chądzyńskich miał synów: Franciszka (†1838) i Jakuba (†1824). Franciszek i Jakub, bracia Szydłowscy, stali się współdziedzicami dóbr Jagodne. Franciszek ożenił się z Dorotą Bobińską i miał z nią synów: Augustyna Grzegorza; Jana Emiliana; Zygmunta Pawła (†1824); Jakuba Leopolda Teodora (†1823); Edwarda Maksymiliana; Ludwikę Juliannę; Teresę Zuzannę; Klotyldę Paulinę; i Włodzimirę Michaelę. Po śmierci Franciszka Szydłowskiego, należące do niego dobra ziemskie uległy podziałowi pomiędzy jego potomków. Wspólne rządy trwały do 1855 roku, następnie dobra przeszły na własność synów: Augustyn Grzegorz został dziedzicem dóbr Radoryż w powiecie łukowskim; Edward Maksymilian odziedziczył dobra Jagodne; a Jan Emilian stał się właścicielem majątku ziemskiego Dwórzec.

Jak wspomniano – rządcą dóbr Jagodne został Hipolit Kostecki, natomiast pisarzem przy dworze jagodzińskim był Jan [Jan Kanty?] Kostecki (*ok. 1801), który z Franciszką Paplińską [Być może pierwsza żona?!] miał dzieci: Józefę (*11.06.1824 Jagodne)¹³¹ i Teofila (*17.04.1827 Jagodne), przy którego chrzcie asystującą była Marianna Kostecka z Jagodnego.¹³²

W folwarku Dwórzec przebywała Alojza Kostecka, urodzona w Grabowie (powiat sieradzki, gubernia warszawska) córka Antoniego [Napoleona] i Albiny [Barbary], wnuczka Józefa i Antoniny z Jarochowskich, będąca na służbie dworskiej. Dnia 17.01.1858 r. w Okrzeji, poślubiła Andrzeja Plutę, pomocnika ogrodnika.¹³³ Ich syn – Stanisław Michał Pluta (*04.05.1858 Wielgolas, chrzest 1862, par. Latowicz, akt nr 103), zmarł w 1862 roku we wsi Wielgolas (par. Latowicz, akt nr 91), gdzie w miejscowym dworze jego ojciec był ogrodnikiem.

• Józef Kostecki, elektor z ziemi chełmskiej, podpisał wybór Stanisława Augusta.¹³⁴

• Michał, który w dniu 05.08.1713 r., po śmierci Michała Szarzyńskiego, miał otrzymać od Augusta II tytuł cześnika czernihowskiego, co rzekomo zostało zapisane do akt województwa kijowskiego w dniu 26.08.1714 r. Michał miał kilkoro dzieci, synów i córki, między nimi: Michała Jerzego (1700), dziedzica wsi Kopcza w województwie wołyńskim; Jana, który w 1751 r. za 38 tyś. złp. sprzedał wraz z bratem ciotecznym wieś Kamionkę w powiecie żytomierskim; oraz Andrzeja, który był właścicielem małej wsi Gordiszka, co zostało zapisane w księgach grodzkich żytomierskich w dniu 13.02.1741 r. Andrzej ożenił się z Barbarą i miał z nią syna Piotra. Marek Kostecki, podczas legitymowania się w 1827 roku przed szlachecką Deputacją Wywodową guberni wołyńskiej, przedstawił metrykę chrztu Piotra z dnia 18.11.1715 r. ze stawiskiego kościoła parafialnego. Metryka ta, w dniu 11.09.1784 r., została wydana w 13 odpisach z ksiąg stawiskiego kościoła, dana w aktach ziemskich województwa brzeskiego i w dniu 26.11.1797 r. zapisana w księgach bogusławskiego sądu powiatowego. Piotr był właścicielem wsi Waryp. Ożenił się z Marią i miał z nią dzieci: Jakuba; Jana; Irinę, Jefrosinię i Sołomonię. Jan, urodzony 20.09.1759 r. i ochrzczony 20.10.1759 r. w bogusławskiej parafialnej cerkwi greko-katolickiej, był dzierżawcą wsi Choroszowo w powiecie ostrogskim, guberni wołyńskiej. Był też chorążym jakutskiego pułku piechoty. Jakub, był właścicielem hutoru dziedzicznego Jefimowka z pięcioma poddanymi w powiecie bobrynieckim, w guberni chersońskiej oraz słobody Kryniczowata z trzydziestoma pięcioma poddanymi w guberni noworosyjskiej (ok. 1803). W 1792 roku był sędzią bogusławskim. Służył, jako towarzysz, w kawalerii narodowej (ok. 1803). Ożenił się z Zofią Krasucką i miał z nią dzieci: Marię; Jefrosinię; Sołomonię; Jana; Józefa; Filipa Teodora; Marka. Z nich, Marek miał córkę Elżbietę.¹³⁵ W dniu 09.07.1803 r. zostali wylegitymowani w bogusławskiej Deputacji Wywodowej i wniesieni do I części księgi rodowodowej szlachty guberni kijowskiej. W dniu 19.07.1838 r. nie uzyskali potwierdzenia szlachectwa. W 1861 roku Heroldia Cesarstwa Rosyjskiego stwierdziła, że nie może przyznać szlachectwa rodzinie Kosteckich, gdyż przedstawiony w wypisach przywilej jest nieznany, jak i artykuł, z jakiego wydano ten wypis, chociaż z dokumentów o pochodzeniu Jakuba Kosteckiego wynika, że za przyzwoleniem Augusta II z 1713 roku, szlachcic Michał Morzyński mianowany był cześnikiem czernihowskim na wakansie, po śmierci Michała Kosteckiego wskazywanego jako przodka tej rodziny.

• Kosteccy pochodzili z polskiej szlachty czynszowej. Stefan Kostecki miał syna Jakuba, mieszkańca Wilska (1811). W dniu 22.12.1802 r. Jakubowi zatwierdzono szlachectwo i wpisano do księgi rodowodowej szlachty guberni wołyńskiej (fond 146, opis 7, dieło 3074, 7 зв.). Jakub i Anastazja, małżonkowie Kosteccy, mieli synów: Grzegorza (*ok. 1809 r.), ochrzczonego w dniu 17.03.1812 r. w cerkwi wilskiej i rzekomo Teodora, ochrzczonego w dniu 09.06.1817 r. w tejże cerkwi (Ф. 146. спр. 3074, арк. 51, 51 зв.). Z nich Teodor, miał syna Mikołaja (*ok.1839), obywatela miasteczka Dworzyszcze koło Wołodarska Wołyńskiego, w powiecie żytomierskim (Ф. 1, оп. 77, спр. 926-б, арк. 20, зв.21). Kosteccy w dniu 04.01.1840 r. zostali pozbawieni szlachectwa z uwagi na to, iż nie potwierdzono w archiwum głównym w Warszawie tytułu Michała, rzekomego cześnika czernihowskiego, wskazywanego jako antenata rodziny.¹³⁶ Kosteccy mieli oddać wszystkie wcześniejsze dokumenty zatwierdzające szlachectwo, wydane im przez Wołyńskie Zgromadzenie Szlachty (fond 146, opis 3074, арк. 5, 5 зв., арк. 6, 6 зв.). Sprawa ich szlachectwa toczyła się jeszcze w 1859 roku. Jan, syn Mikołaja, zmarł na wygnaniu w Kazachstanie, dokąd w 30. latach XX wieku został zesłany wraz synem Pawłem (ur. Dworzyszcze) i synową. W świadectwie urodzenia (Серії І-ЯК № 1355161, видане 22 лютого 1968 року) Pawła, polskiej narodowości już nie wskazano. To było powszechną praktyką w stosunku do tłumionych i deportowanych Polaków. Później ich potomkowie byli już rejestrowani jako Ukraińcy. Paweł w nagrodę za służbę w Armii Czerwonej, podczas II Wojny Światowej, miał możliwość powrotu do Żytomierza. Jego synami byli: Anatol, Wiktor i Walerian, urodzeni w Kazachstanie. Walerian ma córkę Natalię, zamężną Iszczuk, urodzoną w dniu 27.06.1975 r. w Żytomierzu. Natalia w 2004 roku ukończyła Winnicki Narodowy Medyczny Uniwersytet. Od 2005 roku jest anestezjologiem w Żytomierskim Obwodowym Szpitalu. Jest także przedstawicielem medycznym hinduskiej kampanii farmaceutycznej "Ipca Labratoris Limited" na obwód żytomierski. Ma dwie córki urodzone w 2007 i 2008 roku. Obecnie pełni funkcję prezesa Zjednoczenia Szlachty Polskiej na Żytomierszczyźnie.

• W dniu 11 marca 1802 roku Jan Nepomucen Kostecki, ziemianin powiatu zasławskiego, złożył dokumenty potwierdzające szlachectwo, z których wynikało, że on i jego brat rodzony Ignacy, byli synami Franciszka i Zofii z Putkowskich, a wnukami Gabriela i Katarzyny z Zakrzewskich. Kosteccy zostali zapisani do 1 części księgi rodowodowej szlachty guberni wołyńskiej pod nr 129 (h. Leszczyc).¹³⁷