herbSkąd się wywodzili – nie wiadomo. Być może, ich gniazdem także były Kostki w powiecie wiślickim?! Według regestru poborowego z 1579 roku – Jakub Kostecki (*ok. 1530 – †ok. 1580), właściciel działu we wsi Szczaworyż, położonej niedaleko Kostek, posiadał tam 2 osady, ½ łanu i 1 zagrodę.1 Z małżeństwa z Barbarą z Balic miał synów: Stanisława i Marcina. W 1609 roku Marcin Kostecki, syn Jakuba, sprzedał Krasowskiemu Balice. Jakub Kostecki jest wskazany przez A. Bonieckiego jako antenat Kosteckich herbu Leszczyc.2 W kościele szczaworyżskim znajduje się umieszczona w kruchcie płyta nagrobna ufundowana rodzicom przez Stanisława Kosteckiego (1634) o treści następującej:


D O M.

Gnosus dominus Stanislaus Kosteczky gnosis ac nobilibus olim

Jacobo Kosteczky et Barbarae de Balice parentibus suis charissimis in

fide catholica optime versatis piis et bene de omnibus meritis

quinquagenariis utrisque circa annum domi 1580 demortus et in hac

ecclesia sepultis. Ni hoc monumentum amoris ergo poni curavit anno

dni 1634 die 20 augusti.3


Do tej rodziny należeli prawdopodobnie następujący Kosteccy:

akcje UDYCZ



Edwarda Juliusza (*11.05.1886 Płoskoje, gubernia kurska – †16.03.1968 Warszawa), który ukończył gimnazjum Edwarda Aleksandra Rontalera w Warszawie doktora nauk botanicznych, żonatego z Klementyną Wandą von Schpindler ã Donau (*1886 Kaługa – †20.11.1976 Warszawa)7; Witolda (*ok.1889 – † 07.12.1892 Znamienskoje, pochowany w Kursku). Edward Juliusz miał dzieci: Jana (*13.08.1913 Moskwa – †29.12.1973 Warszawa), doktora rolnictwa i Halinę zamężną Kwiatkowską (*1917 – †09.09.1944 Warszawa), polonistkę, sanitariuszkę II plutonu "Alek", 2 kompanii "Rudy", batalionu "Zośka", pseud. „Halusia”, która zginęła na ul. Książęcej 1. Jan w 1957 roku obronił pracę doktorską p.t. HalusiaStudia nad nową rośliną oleistą drapacz lekarski (Cnicus benedictus Gaertch.), morfologia i biologia, agrotechnika oraz ocena wartości użytkowej na Wydziale Rolniczym Akademii Rolniczej w Lublinie. Edward Juliusz wraz z żoną zostali pochowani na Powązkach (kwatera 252-I-18). Jan, ożeniony z Barbarą Milenis (*1920 – †09.10.2003 Warszawa), pochodzącą z Monkiszek leżących w powiecie kiejdańskim, miał córkę Małgorzatę Grażynę (*05.03.1942 Kwasów) za Tomaszem Józefem Mańkowskim herbu Zaremba.8 Ta linia Kosteckich herbu Leszczyc legitymowała się ze szlachectwa w guberni kamieniecko-podolskiej w latach 1845-1858.9 W archiwum rodzinnym zachował się odpis dokonany w 1868 r. przez Wiktora Kosteckiego, z małowiarygodnego źródła, jakim był bliżej nieznany dokument poświadczający genealogię rodziny Kosteckich, przechowywany u jego stryja Józefata.10 Według tego dokumentu filiacja sięgałaby XIV wieku: Ludwik, stolnik inowrocławski (1310) → Józef, starosta lubelski → Stanisław, burgrabia krakowski → Jerzy, łowczy krakowski (1400) → Jan, sędzia grodzki sandomierski (1452, 1462) → Ludwik, podstarosta przemyski (1460) → Jan, sędzia grodzki sandomierski (1538, 1541) → Mikołaj, rotmistrz JKMości (1624) → Franciszek, regent grodzki sandomierski i Kazimierz, namiestnik wojsk polskich.

Teodor Aleksander Kostecki, urodził się 08.11.1817 r. w Lipnie.24 Był dzierżawcą w Wierzchowinie, a w latach 1869-1870 był radcą w Towarzystwie Kredytowym Ziemskim. Dnia 22.06.1856 r. poślubił Klotyldę Błeszyńską, dziedziczkę Wielkopola w Lubelskiem.25 Miał z nią czworo dzieci: Zofię Klementynę (*1857 – †po 1914)26; Mariannę Klotyldę Barbarę (*1858 – †1918)27; Marię (*1859 Wielopole – †29.01.1939 Lublin), pannę;28 Tadeusza (*1860 – †1921) i Józefę (*1862)29 za Eustachym Suchodolskim. Z nich, Tadeusz, urodzony w Wielkopolu, adwokat przysięgły w Lublinie, od 1918 roku pełnił urząd sędziego w lubelskim Sądzie Apelacyjnym. Był założycielem i pierwszym redaktorem „Ziemi Lubelskiej”. Poślubił Joannę Antoninę Okołowicz (*ok. 1861 Mohylów – †09.02.1926 Lublin), z którą miał córki: Teodorę (*1892) i Łucję (*1896).30 Zmarł 04.01.1921 r. w Lublinie w wieku 61 lat.31 Zofia poślubiła w latach 80. XIX wieku w Warszawie Zygmunta Karola Floriana Hauke-Bosak herbu Bosak.

Stanisław Wincenty Kostecki, drugi syn Franciszka, urodził się około 1828 roku w Warce. Pracował jako urzędnik do pisma w Wydziale Ruchu Dyrekcji Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej.32 W 1849 roku został aresztowany w związku z tzw. „sprawą D. Paszkowskiego”. Obwiniono go o powiązania ze spiskowcami z Organizacji 1848 roku, nie doniesienie o przygotowywanym powstaniu w Warszawie i prowadzenie rozmów na tematy polityczne. Zgodnie z orzeczeniem Komisji Śledczej z dnia 24.02./8.03.1849 r., ze względu na „szczerą skruchę”, zaliczono mu na poczet kary pobyt w Cytadeli i przywrócono do służby oddając pod dozór policyjny. W 1854 roku mieszkał przy ul. Złotej 1517, potem na Pradze przy ul. Szerokiej 429 [436]. Był nadal pracownikiem Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W latach 1853-1858 pracował w Wydziale Ruchu, jako urzędnik do pism, później jako ekspedytor towarów przy Kolei Warszawsko-Terespolskiej. W 1866 roku był kasjerem w fabryce i mieszkał w miejscowości Budzyń. W 1869 roku znowu pracował na Kolei Warszawsko-Terespolskiej. Zmarł 14.07.1870 r. Dnia 05.10.1858 r. w Kolegiacie Łowickiej poślubił Julię Antoninę Gamrat (*1832 Rybaki, par. Wyszogród, akt urodzenia nr 43), córkę Hipolita i Joanny z Sikorskich.33 Miał z nią prawdopodobnie sześcioro dzieci: Kazimierza Hipolita (*01.01.1861 Warszawa – †1925 Warszawa);34 Leona Stefana (*20.02.1863 Łowicz);35 Zofię Stanisławę (*02.01.1865 Łowicz);36 Anielę Bronisławę (*01.10.1866 Budzyń – †08.11.1867 Warszawa-Praga);37 Jadwigę (*1868 – †26.02.1869); i Zofię Marię Franciszkę (*21.11.1870 Warszawa)38. Z nich, Kazimierz Hipolit, naczelnik wydziału Dyrekcji Kolejowej w Warszawie, żonaty z Walentyną z domu Wierzycką (*ok.1848 – †1908), zmarł w Warszawie.39 Stanisława poślubiła natomiast Zygmunta Kühnl. Kazimierz Hipolit i Walentyna, małżonkowie Kosteccy mieli dwoje dzieci: Tadeusza (*ok.1877 – †1942) i Witalię Annę (*19.12.1885 Ząbkowice – †16.09.1968 Warszawa). Tadeusz Kostecki ożenił się z Wandą Celestyną Danielewicz i miał córkę Annę (*1910 – †30.11.1999). Tadeusz Kostecki w 1942 roku został rozstrzelany przez Niemców na Pawiaku.

Witalia Anna Kostecka, zwana Hanką, była polską działaczką oświatową i niepodległościową. W 1904 roku ukończyła Gimnazjum Filozoficzne Stefanii Tołwińskiej, w Warszawie. W tym samym roku ukończyła kurs sztuki stosowanej prof. Antoniego Austena. Około 1902 roku wstąpiła do Organizacji Młodzieży Narodowej i do Zetu. W 1904 roku wyszła za mąż za Ezechiela Przemysława Podgórskiego (*10.04.1879-†21.09.1953) h. Ślepowron, syna Ignacego Podgórskiego (notariusza) oraz Wandy z domu Turskiej (1859-1911), literatki. W ramach działalności zetowskiej była w 1905 roku współorganizatorką strajku szkolnego w szkołach żeńskich w Warszawie. W młodości należała również do PET-u. Zaraz po urodzeniu drugiej córki, w 1907 roku wyjechała wraz z mężem do Belgii. Tu rozpoczęła naukę w Wyższej Szkole Krawiectwa i Robót Ręcznych w Liege. Ukończyła ją z odznaczeniem w 1910 roku. W tym czasie studiowała również w Akademii Sztuk Pięknych w Paryżu. W 1911 roku wyjechała do rodziny męża do Moskwy, gdzie działała w Kole Zetowym. Tam urodziła syna, Jana. Po powrocie do Warszawy w 1913 roku uczęszczała na kurs sanitarny prowadzony przez dra Kazimierza Orła w szpitalu dziecięcym. W 1916 roku założyła, wspólnie z Wacławem Jasińskim, Uniwersytet Ludowy i uruchomiła kursy dla analfabetów w Lublinie i w Puławach. Podczas I Wojny Światowej pracowała w Seminarium dla Ochroniarek Marii Papieskiej w Lublinie, pełniąc w nim funkcje nauczycielki i sekretarki. W 1918 roku prowadziła walkę o prawo wyborcze dla kobiet, przed wyborami do Sejmu Ustawodawczego, działając w Komitecie Związku Kobiet Postępowych. W 1919 roku, po śmierci syna Jana, przeniosła się do Częstochowy. Kontynuowała tam pracę w Zecie, m.in. zreorganizowała, wspólnie z Lucjanem i Wandą Kurpińskimi, tamtejszy ośrodek. W 1920 roku zorganizowała pomoc dla rannych żołnierzy dowożonych z frontu do okolicznych szpitali. Uruchomiła też kuchnie polowe m.in. na stacjach kolejowych Poraj i Częstochowa. Organizowała również pomoc dla powstańców śląskich inicjując zbiórkę broni, opatrunków, żywności i leków i wspierając przerzut tych darów na Śląsk. W latach 1921-22 pracowała w biurze elektrowni miejskiej w Częstochowie, po czym przez kolejne 2 lata pracowała jako nauczycielka w Państwowym Seminarium Gospodarczym i Seminarium dla Ochroniarek w Częstochowie. W 1925 roku Podgórscy przenieśli się do Warszawy, gdzie Witalia Anna zatrudniła się w biurze Centralnego Związku Kółek Rolniczych. Pracowała również jako instruktorka, a później inspektorka w Kole Gospodyń Wiejskich. Około 1926 roku zamieszkała w domu zbudowanym przez jej męża, w tzw. Wilii Podgórskich, przy ul. Powsińskiej w pobliżu klasztoru bernardynów w Warszawie. W latach 1930-1935 pracowała w Związku Pracy Obywatelskiej Kobiet. Była wśród organizatorów Zjazdu Uczestników Ruchu Niepodległościowego Związku Młodzieży Polskiej w 50-tą rocznicę powstania Zetu. Od połowy lat 20-tych była członkinią Związku Seniorów Organizacji Młodzieży Narodowej i Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej, a od 1930 roku – jej Rady Naczelnej. W lipcu 1940 roku została aresztowana i przebywała do grudnia na Pawiaku. Po wyjściu z więzienia organizowała pomoc dla ukrywających się Żydów i sama ich ukrywała w domu przy ul. Powsińskiej. W czasie Powstania Warszawskiego prowadziła najbardziej oddalony od Śródmieścia punkt sanitarny, zbierała zrzuty samolotowe, przygotowywała posiłki dla żołnierzy AK i walczącej ludności. Po powstaniu wyjechała do Zabrza, gdzie w latach 1946-1948 pracowała znów jako nauczycielka. W Zabrzu, wspólnie z dawnym kolegą Wacławem Stawnickim, utworzyła Koło Polskiego Czerwonego Krzyża. W 1948 roku wróciła do Warszawy, gdzie zatrudniła się w Zarządzie Ligi Kobiet. Następnie, pracowała jako referentka i instruktorka BHP w różnych przedsiębiorstwach.

W 1956 roku była w gronie organizatorów zjazdu byłych uczestników walk o szkołę polską z okazji 50-lecia strajków szkolnych. Zmarła w wieku 83 lat i została pochowana na Powązkach (kwatera 195-II-8, grób rodziny Podgórskich). Nad grobem w czasie pogrzebu wspomniał ją jej przyjaciel Melchior Wańkowicz.40 Wincenty Ryszard Kostecki, trzeci syn Franciszka, urodził się w 1831 roku w Warce. W 1852 roku pracował jako urzędnik skarbu w Warszawie, a w 1853 roku był pracownikiem w biurze Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. W 1853 roku ożenił się z Ludwiką Sylwestrą Klarą Nidecką, wnuczką Józefa Elsnera.41 Po ślubie rozpoczął gospodarowanie w Elsnerowie, niewielkim majątku położonym w pobliżu Warszawy. Przed 1854 rokiem złożył w Heroldii Królestwa Polskiego dowody dawnego szlachectwa, na co 23.11.1856 r. ostatecznie potwierdzenia nie uzyskał.42 Zmarł 25.07.1868 r. w Elsnerowie. Miał sześcioro dzieci: Klarę Emilię Katarzynę (*30.12.1853 Elsnerów – †31.10.1870 Warszawa)43; Wincentego Franciszka (*27.02.1855 Elsnerów); Teklę (*22.09.1857 Elsnerów – †11.09.1859 Elsnerów)44; bezimiennego syna urodzonego martwym (†14.08.1860)45; Emilię Jadwigę (*1864 Warszawa – †22.04.1872 Warszawa)46; Jadwiga (*22.11.1861 Warszawa – †05.09.1862 Warszawa) i Emilię Eugenię (*05.02.1865 Warszawa – †25.05.1932), pochowaną w kwaterze 59-V-1/3 na Powązkach. Po śmierci Wincentego Ryszarda Kosteckiego, Ludwika Sylwestra Klara Nidecka wyszła powtórnie za mąż. Sprzedała Elsnerów i zamieszkała w Warszawie przy ul. Długiej 28. Rodzina Kosteckich mieszkała tam do 1944 roku. Wincenty Franciszek 18.03.1886 r. w Warszawie ożenił się z Bronisławą Dydaką Stanisławą Nidecką (*ok. 1859 – † 1917 Anin, par. Zerzeń, akt nr 89), córką Hipolita i Anny Rydzawskiej.47 Miał dzieci: Jerzego Arkadiusza (*31.12.1886 Warszawa);48 Emilię Martę (*11.02.1888 Warszawa), 49 która w 1915 roku w Warszawie poślubiła Kazimierza Konstantego Opitz;50 Józefa Pawła (*16.04.1889 Warszawa), kawalera;51 Irenę; Jana, kawalera. Wincenty Franciszek był urzędnikiem ds. karnych i handlowych w Zarządzie Dób Państwa w guberniach: piotrkowskiej, warszawskiej, kaliskiej i pfotołockiej. Prowadził biuro przy ul. Długiej 28, gdzie też mieszkał.52 Później był notariuszem w Warszawie. Umarł w dniu 16.06.1940 r. w Międzylesiu, a został pochowany w Zerżaniu (obecnie dzielnica Warszawy).53 Jerzy Arkadiusz w 1910 roku studiował prawo we Lwowie.54 Był prawnikiem w Warszawie, gdzie zmarł 05.12.1927 r. Z Janiną Klimontowicz, którą poślubił w 1915 roku w Warszawie,55 miał syna Andrzeja Jerzego. Andrzej Jerzy urodził się 17.04.1916 r. w Warszawie. Ukończył Szkołę Główną Handlową. Poślubił Krystynę Schmalhofer, zmarłą 30.05.1990 r. Miał dwoje dzieci: Mikołaja (*1946), który zginął 13.03.1983 r., podczas wypadku samochodowego w Szwecji; oraz Małgorzatę, doktora habilitowanego nauk medycznych, adiunkta w Katedrze i Klinice Psychiatrycznej Akademii Medycznej w Warszawie, zamężną z Krzysztofem Walentą. Andrzej Jerzy zmarł 06.09.1993 r. w Warszawie i jest, wraz z bliskimi, pochowany na cmentarzu ewangelicko-reformowanym w Warszawie (kwatera U).56

Do rodziny Kosteckich herbu Leszczyc (Bróg) należeli prawdopodobnie następujący Kosteccy:

Zygmunt Kostecki, urodził się 20.07.1901 r. W 1920 roku brał udział w wojnie z bolszewikami, walcząć w 5 Pułku Ułanów. Ojciec go umundurował i kupił pięknego konia, który ponoć zdechł na nosaciznę. Po powrocie z wojny ukończył gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie. Wstąpił na Wydział Architektury Politechniki Warszawskiej, który nie ukończył. Zakochał się w Aleksandrze Babińskiej i nie mając jeszcze 21 lat, za zezwoleniem ojca, ożenił się w 1920 roku. Po ślubie zamieszkał przy ul. Marszałkowskiej. Wraz z bratem Franciszkiem, wstąpił na prawo, ale i z tych studiów zrezygnował. Miał trzy córki, z których pierwsze dwie zmarły. Pozostała córka Grażyna. Założył wytwórnię bombonierek. Ponieważ chciał rozwinąć produkcję bombonierek wszedł w spółkę, ale wspólnik miał do Zygmunta pretensje spowodowane nie rozliczeniem się z dochodów, więc zabrał maszyny i rozleciała się spółka. Ponieważ znał się trochę na straży pożarnej z harcerstwa, został komendantem straży w Kiercach. Kiedy Plewińskiemu skończyła się umowa na dzierżawę, Zygmunt przyjechał z rodziną do Pomorzanek. Tutaj postawił domek w stylu chińskim, jak mówili okoliczni chłopi. W pierwszych dniach wojny Kosteccy wyjechali do Warszawy. Zygmunt i jego żona, znaleźli się w obozach niemieckich. Zygmunt został aresztowany za to, że będąc z żoną w jakimś urzędzie uderzył Niemca w twarz, kiedy ten zaczął zaczepiać Aleksandrę. Zygmunta osadzono na Pawiaku, skąd w 1941 roku został wywieziony do Oświęcimia (numer obozowy: 4931 lub 97501945), a z tamtąd trafił do obozu w Neuegamme. Zginął 03.05.1945 r. na statku Cap Arcona. Aleksandra z obozu Ravensbrueck powróciła do Warszawy. Wyszła ponownie za mąż, za Ruchlewicza. Grażyna Kostecka wyjechała do USA, gdzie poślubiła Langenfelda.

Franciszek Kostecki, urodził się 14.12.1903 r. Ukończył gimnazjum im. Św. Stanisława Kostki w Warszawie, a w 1921 roku, za namową ojca, wstąpił na Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Studiował od października 1921 do lipca 1925 roku i otrzymał tytuł magistra praw. W latach 1925 – 1926 odbywał służbę wojskową, a następnie był powoływany trzykrotnie na ćwiczenia rezerwistów, awansując na porucznika rezerwy. Od końca listopada 1926 roku rozpoczął aplikację w Apelacyjnym Sądzie Okręgowym w Warszawie. Pod koniec pierwszego roku aplikacji, otrzymał stanowisko etatowego aplikanta. Po odbyciu aplikacji, w styczniu 1929 roku złożył egzamin sędziowski i bezpośrednio został mianowany asesorem, a następnie sędzią grodzkim w Skierniewicach. Po kilku miesiącach przeniesiony do Warszawy, do Sądu Grodzkiego Oddziału XIX, potem na kierownika Oddziału VII, a następnie mianowany Sędzią Sądu Okręgowego w Warszawie. Dnia 04.07.1932 r. w kościele katedralnym w Warszawie wziął ślub z Alicją Kasprzycką, z którą nie miał dzieci. W 1938 roku został delegowany do Nadzoru Sądowego w Ministerstwie Sprawiedliwości. Po wybuchu wojny wracił do Sądu Okręgowego jako sędzia orzekający w Wydziale V Cywilnym, gdzie pracował do wybuchu Powstania Warszawskiego. Podczas okupacji działał w tajnej organizacji wojskowej podległej początkowo ZWZ, a następnie w Armii Krajowej. Od 1941 roku pełnił funkcje dowódcy plutonu w Kompanii dowodzonej przez Tadeusza Gorayskiego. Jego konspiracyjna praca polegała na przygotowywaniu drużyn do akcji na wypadek wybuchu powstania. Znalazł się w grupce mężczyzn, wśród których byli: sędzia Tadeusz Gorayski; lekarz ośrodka zdrowia oraz 4 tramwajarzy, wyprowadzonych 05.09.1944 r. z ośrodka zdrowia mieszczącego się przy ul. Wolskiej 82 (na wprost kościoła św. Wojciecha) i rozstrzelanych. Wszyscy stanowili dowództwo oddziału wojskowego, do którego zgrupowania nikt z żołnierzy nie dotarł, wobec tego walczyli jako sanitariusze. Po wojnie Alicja z Kasprzyckich Kostecka poślubiła Piotra Jarockiego, dyrektora PKO.

Janina Kostecka urodziła się 23.03.1905 r. Ukończyła gimnazjum żeńskie im. Leonii Rudnej przy ul. Zielnej. Jeszcze za życia swojego ojca poznała Stefana de Załuskiego (*07.10.1887 – zmarł 25.08.1940) herbu Junosza, późniejszego generała Armii Francuskiej. Kontakt między nimi, aż do ślubu, który odbył się 26.10.1936 r., ograniczał się tylko do korespondencji.

Czesława i Zofia Kosteckie, bliźnięta, urodziły się 24.12.1907 r. Zosia zmarła na suchoty 13.06.1930 r. Leczyła się parę lat w sanatorium, w Otwocku. Czesia ukończyła gimnazjum, lecz nie zdawała matury. Dnia 13.08.1927 r. wyszła za mąż, za Stanisława Molickiego (*1903), z którym miała córkę Magdalenę ur. 31.05.1930 r. Mieszkali w Warszawie wynajmując pokój. Gdy skończyła się dzierżawa p. Plewińskiego przyjechała do Pomorzanek. Do Pomorzanek razem z Aleksandrą, żoną Zygmunta Kosteckiego, przyjechał również Henryk Babiński, jej brat. Nawiązał się romans Czesławy z Henrykiem, co spowodowało, że Stanisław Molicki postanowił się z nią rozwieść. Kiedy Niemcy wysiedlili Kosteckich z Pomorzanek, Czesława, będąc w ciąży z Henrykiem Babińskim, osiedliła się w Czubajowiźnie, gdzie objęli gospodarstwo. W 1941 roku Henryk Babiński ożenił się z Czesławą, ale w 1942 roku zmarł na gruźlicę. Po jego śmierci Czesława poznała Janusza Ciok. Pojechała do Częstochowy z dwiema córkami, które tam chodziły do szkoły. W Lwówku Śląskim pracowała jako księgowa, ściągnięta tam przez jedną z córek. Z Lwówka Śląskiego Czesława pojechała do Koszalina, gdzie również pracowała jako księgowa. W Koszalinie otrzymała mieszkanie spółdzielcze, gdzie mieszkała jako emerytka.

Kazimierz Kostecki, urodził się 17.05.1908 r. W 1915 roku, wraz z rodziną, przyjechał do Warszawy, gdzie zamieszkali na ul. Twardej, Złotej i w końcu na Zielnej (albo Marszałkowskiej). W 1917 roku rozpoczął naukę w gimnazjum im. św. Stanisława Kostki w Warszawie, którą to szkołę ukończył w 1929 roku. W 1930 roku zapisał się na studia rolnicze w SGGW w Warszawie, które ukończył w 1935 roku. Po ukończeniu studiów przyjechał do Pomorzanek. Rozpoczął gospodarowanie na dziale swoim i Franciszka (razem 77 ha ziemi). W 1940 roku Niemcy wysiedlili ich z Pomorzanek, jednak dzięki Franciszkowi administrował domami i miał sekwestr gospodarstw ogrodniczych. Dnia 17.01.1943 r. zostałem aresztowany w łapance ulicznej i wieziony na Majdanek. Koło Garwolina wyskoczył z pociągu i udał się do siostry Czesi mieszkającej w Czubajowiźnie. Z tamtąd pojechał na posadę w majątku Osuchów k/Mszczonowa, należącego do hrabiego Zygmunta Broel-Platera, gdzie pracował do końca wojny. Po wojnie wrócił do Pomarzan Strumińskich, ale dawni sąsiedzi i pracownicy majątku zagrozili mu śmiercią w razie pozostania, więc zaczął pracę w Zarządzie Nieruchomości ziemskich, w Katowicach, Opolu, Olsztynie, aż wreszcie osiadł w Łabędach, gdzie zmarł. Z małżeństwa z Hanną Kania pozostawił dzieci: Macieja Franciszka i Hannę, zamężną Burzak. Z nich Maciej Franciszek (*1946) ukończył w 1969 roku Wyższą Szkołę Rolniczą w Olsztynie na Wydziale Rybactwa, broniąc pracę magisterską zatytułowaną: "Charakterystyka limnologiczna dwóch wybranych jezior Grupy Legińskiej". W 1980 roku zdobył tytuł doktora nauk przyrodniczych, na podstawie rozprawy p. t. "Studium limnologiczne zbiornika zaporowego Tresna w aspekcie postępującej eutrofizacji". Jest biegłym z listy Wojewody Śląskiego i specjalistą NOT Oddziału Katowice. Jego specjalnością jest ochrona wód przed zanieczyszczeniem i limnologia. Specjalizuje się w badaniach limnologicznych i antropogenicznych zbiorników wodnych (zaporowych, zapadliskowych, powyrobiskowych). Badał jakość wody 60 niewielkich zbiorników pochodzenia przemysłowego na terenie Leśnego Pasa Ochronnego Górnośląskiego Okręgu Przemysłowego. Brał udział w badaniach zbiorników zaporowych Kaskady Soły (Tresna-Porabka-Czaniec) i zbiornika Kozłowa Góra. Kierował badaniami zbiorników Zachodniego Węzła Wodnego GOP (Pławniowice, Dzierzno Małe, Dzierzno Duże, Kanal Gliwicki), Nakło-Chechło. W roku 2000 przeprowadził pierwsze od chwili powstania Kanału Gliwickiego badania jakości wody oraz zanieczyszczenia osadów dennych. Wykonywał badania limnologiczne trzech jezior w Środkowym Iraku (Tharthar, Habbanijah, Razzazah) w ramach kontraktu Instytutu Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie. Wykonywał prognozy dla projektowanych zbiorników Szczakowa, Machów i Piaseczno. Prowadził badania stanu zanieczyszczenia ekosystemów wodnych (badania hydrochemiczne wody, zanieczyszczenie osadów dennych metalami ciężkimi, substancjami organicznymi (WWA, BTEX), radioizotopami) z uwzględnieniem regionów silnie uprzemysłowionych. Realizował prace podstawowe w zakresie usuwania substancji biogennych ze ścieków, w szczególności usuwania wysokich stężeń (2000 ppm) azotu azotanowego metodą denitryfikacji biologicznej. Badał wpływ inhibitorów (metale ciężkie, cyjanki, zasolenie itp.) na biologiczne procesy oczyszczania ścieków. Pracuje w Zakładzie Ochrony Wód IPIŚ PAN. W 2015 roku uzyskał habilitację. Interesuje się: literaturą, muzyką poważną, malarstwem, fotografią i łowiectwem. Ma córki: Annę zamężną Rozwadowska i Katarzynę Po 57 latach od omyłkowego rozparcelowania majątku Pomorzany w powiecie gostynińskim spadkobiercy przedwojennych właścicieli uzyskali odszkodowanie. Warszawski Sąd Okręgowy nie podzielił argumentacji administracji rządowej, że ich roszczenia się przedawniły bądź, że powinni próbować dochodzić ich na drodze administracyjnej. Dostali tyle, ile żądali - 250 tys. zł. Jest to bodaj pierwszy tego rodzaju "reprywatyzacyjny" wyrok orzeczony przez sąd cywilny. Pomorzany, około dwustuhektarowy majątek w powiecie gostynińskim, do 1935 roku należał do Franciszka i Bronisławy Kosteckich. Owego roku podzielili go po równo - po 32 ha - między pięcioro dzieci (trzech braci i dwie siostry). Mieszkali wspólnie w dworku i razem gospodarzyli. W czasie wojny część rodzeństwa się rozpierzchła, część wysiedlono do Generalnej Guberni; później okazało się, że jeden brat zginął w powstaniu warszawskim, drugi w Oświęcimiu. W 1945 roku lokalna administracja przystąpiła do parcelacji (na tych terenach reformie rolnej podlegały majątki powyżej 50 ha użytków rolnych). Kazimierz Kostecki, jedyny z braci, który ocalał, a teraz głównie zajmował się majątkiem, przedstawił komisarzowi Powiatowego Urzędu Ziemskiego rejentalno-miernicze dowody jego podziału. Dostał zapewnienie, że nie będzie przejęty. Gdy jednak na krótko wyjechał z Pomorzan, komisarz przeprowadził parcelację. Co ciekawe, zarówno on, jak i wyższe urzędy wydały Kosteckiemu zaświadczenia, że parcelacji dokonano omyłkowo. Komisarz Ziemski polecił wprowadzić wszystkich właścicieli w posiadania ponowne dóbr Pomarzany Strumińskie. Mimo nakazów władz zwierzchnich Kosteckim nie przywrócono ich własności. Prośbę o gospodarstwo zamienne na Ziemiach Odzyskanych załatwiono odmownie. Żona i dzieci Kazimierza wystąpiły na drogę cywilną w 1990 roku. Wojewoda Śląski, wskazany jako pozwany, uznał, że sprawa powinna być rozpatrzona w trybie administracyjnym. Najpierw trzeba stwierdzić, iż wywłaszczenia dokonano z naruszeniem prawa, i dopiero potem ewentualnie wystąpić do sądu powszechnego. Z kolei minister rolnictwa (wskazany przez sąd do występowania w sprawie) podniósł, że Pomorzany i tak przeszły na własność państwa na podstawie wydanej rok po reformie rolnej ustawy o przejęciu nieruchomości ziemskich faktycznie rozparcelowanych w toku reformy. Ustawa ta przewidywała jako rekompensatę równoważne gospodarstwo na Ziemiach Odzyskanych. Od 1958 r. obowiązywała kolejna ustawa, przewidująca renty dla poszkodowanych na skutek różnego rodzaju nieprawidłowości przy przejmowaniu gospodarstw. Wszystkie te uprawnienia już się jednak przedawniły. Kazimierza Kosteckiego, mimo, że był żonaty, skierowano po wojnie na Mazury (nakaz pracy), a matkę na Śląsk. Gdy dowiedział się, że nie ma szans na uzyskanie rekompensaty, zrezygnował z roszczeń. „W tych latach bał się nawet swego cienia”, tak podczas rozprawy powiedział Franciszek, jego syn. „Nie jest winą obywatela, że zawierzył władzom, iż nie ma możliwości uzyskania rekompensaty” - stwierdziła w uzasadnieniu sędzia Halina Plasota. Wina urzędników jest ewidentna, żądania powodów niewygórowane. Nie żądali niczego np. za rozgrabione mienie i inwentarz, który administrator niemiecki pozostawił w przyzwoitym stanie. Zdaniem sądu, odsyłanie spadkobierców na drogę postępowania administracyjnego było nie na miejscu. Wywłaszczenie nastąpiło bowiem w ramach prawa z 1945 roku i nie ma znaczenia, co się dziś o nim myśli. Nie można więc łudzić powodów, że mogło lub może dojść do stwierdzenia, iż majątek przejęto z naruszeniem prawa. Jedyną droga dla spadkobierców, to sąd cywilny.79

Stefania Kostecka, urodziła się 28.08.1909 r. w Pomorzankach. Ukończyła 6 klas gimnazjum Kochanowskiego w Warszawie, ul. Złota 38 oraz podobno jakieś 3 letnie kursy handlowe Raczkowskiej (?). Około 1931 roku przyjechała do Pomorzanek. Tu poznała Stefana Bielickiego (*15.01.1896 - † styczeń 1954), rządcę jakiegoś majątku, którego poślubiła 01.01.1936 r. Po podziale Pomorzanek otrzymała działkę o powierzchni 56 ha. Wraz z mężem wyjechała do Warszawy, a następnie do Nałęczowa, gdzie jej mąż przez dwa lata był dyrektorem jednego z domów uzdrowiskowych. Wrócili więc do Warszawy, gdzie jej mąż, znowu bez powodzenia, prowadził do wojny jakąś fabryczkę. Podczas okupacji przyjechali na Czubajowiznę, gdzie dostali gospodarstwo. Z Czubajki wyjechali do Chocenia, skąd Niemcy wywieźli ich na roboty do Niemiec. Do Chocenia wrócili w maju 1945 roku. Dział ziemi w Pomorzankach rozparcelowano, więc za namową przyjaciół, 01.10.1945 przyjechali do Ryjewa, gdzie jej mąż wziął gospodarkę na Rudnikach. Z czasem dostał posadę urzędnika w cegielni i dom w Ryjewie. Stefania pracowała jako bibliotekarka do 1970 roku. Zmarła w Sztumie.

Niejaka "Pani Kostecka" otrzymywała z dworu zamojskiego regularne wsparcie w wysokości 625 zł na kwartał (1795 rok). Tytułowanie per "Pani" świadczyło o jej dosyć wysokim statusie społecznym. Z takiego wsparcia korzystały również wdowy po urzędnikach dworskich i ordynackich. Mogła być to wdowa po Grzegorzu Kosteckim?!99

Antoni Onufry Jan Kostecki został intendentem policji Wolnego Miasta Krakowa. Ożenił się z Karoliną Schiebern.100 W 1822 roku należał do loży wolnomularskiej „Przesąd Zwyciężony” w Krakowie.101 Był myśliwym.102 Żył w związku konkubinackim z rozwódką Głogowską z d. Morbitzer.103 W 1845 roku adoptował urzędowo Antoniego Karola Jana, nieślubnego syna swojej siostry Katarzyny Tekli Kosteckiej i Józefa Bubnowskiego, byłego majora 13 pułku piechoty Wojsk Polskich. [Katarzyna] Tekla była żoną Leopolda Pellegrini i miała dwie córki: Juliannę Antoninę Teresę i Teklę Filipinę Franciszkę (*ok.1793 Zamość). Z nich, Tekla Filipina Franciszka Pellegrini poślubiła: 1v. Józefa Lubiewskiego; 2 v. Józefa Bubnowskiego (ślub 04.06.1814 r. w Zamościu); 3 v. Jana Felicjana Snitowskiego (ślub 13.01.1818 r. w Zamościu). Antoni Onufry Jan Kostecki zmarł w 1858 roku w Krakowie. Jego przybrany syn, Antoni Karol Jan, urodził się w 1825 roku, a został ochrzczony 06.07.1826 r. w kościele p.w. N. M. Panny w Krakowie. Był literatem i historykiem, autorem wielu opublikowanych prac. Ożenił się z Magdaleną Mazur (*1818 – † 1894) i miał z nią syna Tadeusza Grzegorza, ochrzczonego 21.03.1851 r. na Kleparzu w Krakowie. Umarł w dniu 30.12.1899 r., po upadku wywołanym gołoledzią.104 Obaj zostali pochowani na Cmentarzu Rakowickim w kwaterze D.105

Aleksander Józef, drugi syn Grzegorza, był chorążym, a w 1810 r. porucznikiem regimentu 9 galicyjskiego pułku piechoty im. Księcia Czartoryskiego. Mieszkał we Lwowie pod Nr 914/4. W 1848 roku został wylegitymowany ze szlachectwa w galicyjskim Wydziale Stanów.106 Jego córką była prawdopodobnie Józefina, żona Adama Radanowicza, majora armii C. K.107

Jan Kanty Kostecki (*ok.1776 – †09.06.1832 Lublin),108 w latach 1812-1821 podsędek Policji Poprawczej Obwodu Bialskiego (Biała Podlaska),109 w latach 1826-1832, prezes Sądu Policji Poprawczej w Lublinie.110 Jan Kanty, sędzia w Lublinie i Róża (Rozalia) z Baranowskich (z Gałeckich?) mieli dzieci: Jana Kantego (*ok. 1804 Kraków 25.04.1851 Szczebrzeszyn111); Mariannę (*ok. 1806 Kraków), która poślubiła w 1827 roku w Lublinie Ignacego de Vobbee, syna Michała i Joanny Okuń, zamieszkałego w mieście Ołyka, gubernii wołyńskiej, gdzie 02.10.1828 r. urodził się im syn Adolf;112 Hipolita (*ok.1808 – przed 1875); Juliannę Lucynę Teklę (*19.09.1810 Lublin);113 Anielę Ludwikę Annę (*15.05.1812 Biała Podlaska);114 Aleksandrę Katarzynę (*28.09.1814 Biała Podlaska – †06.10.1831 Lublin);115 Emilię Annę Ewę Manswetę (*01.11.1816 Biała Podlaska).116 Z nich, Jan Kanty Kostecki w 1842 roku w Szczebrzeszynie poślubił „urodzoną” Józefę Franciszkę Stypińską (*17.09.1821 Szczebrzeszyn – †05.06.1846 Szczebrzeszyn), córkę Józefa, rewizora tabacznego, i Konstancji Kłopotowskiej.117 Miał z nią następujące dzieci: Jana Wojciecha (*20.10.1843 Szczebrzeszyn)118; Stanisława Józefa Hipolita (*03.05.1845 Szczebrzeszyn)119; Katarzynę Aleksandrę (*28.04.1846 Szczebrzeszyn).120 Po śmierci pierwszej żony, 21.05.1848 r. w Lublinie poślubił Barbarę Ksawerę Michałowską. W latach 1842-1851 był notariuszem w Szczebrzeszynie (rejentem Okręgu Zamojskiego). W chwili drugiego ślubu jego ojciec już nie żył, a matka mieszkała w Łukowie.121 Dziećmi Jana Kantego Kosteckiego i Barbary Ksawery Michałowskiej byli: Franciszek (*ok.1848), intendent Warszawskiego Schronienia Starców Św. Ducha i N. M. Panny i Feliks (*ok. 1849 Szczebrzeszyn – † 30.01.1898 r. w Warszawa)122, Tekla (* wrzesień 1850 – † 21.11.1851 Szczebrzeszyn123). Feliks Kostecki, sekwestrator Powiatu Krasnostawskiego, 28.03.1877 r. w parafii Surhów poślubił Wandę Kostecką, swoją kuzynkę.124 Ich dziećmi byli: Edward Jan (*19.12.1879 Krasnystaw), którego matką chrzestną była Olimpia [Kazimiera] Kostecka;125 Stefan (* 13.12.1882 Krasnystaw);126 Wanda Ksawera (*03.01.1883 Krasnystaw).127

Hipolit był wójtem gminy Sułkowice i Piasek. W Szczaworyżu 13.05.1832 r. poślubił Kamilę Izabelę Filipinę Gołuchowską (*06.06.1809 Kawęczyn, par. Mierzwin – †09.12.1875 par. Surhów), córkę Joachima, dziedzica wsi Kawęczyn i Antoniny z Gołuchowskich.128 Później Hipolit Kostecki został rządcą dóbr Jagodne. Jego córkami były: Olimpia Kazimiera (*20.03.1844 Jagodne129 – †06.06.1919 Lublin130), panna; i Wanda (*ok.1852 Mniszew, gubernia radomska). Świadkiem zgonu Olimpii Kazimiery Kosteckiej był Stanisław [Stanisław Józef Hipolit?] Kostecki, inżynier.

Dobra Okrzeja były kluczem dość rozległym, który uległ podziałowi pod koniec XVIII wieku. Po śmierci Antoniego Cieciszowskiego, część dóbr Okrzeja zwanych Jagodne przeszła na ręce Augustyna Szydłowskiego herbu Lubicz, który z żoną Anielą z Chądzyńskich miał synów: Franciszka (†1838) i Jakuba (†1824). Franciszek i Jakub, bracia Szydłowscy, stali się współdziedzicami dóbr Jagodne. Franciszek ożenił się z Dorotą Bobińską i miał z nią synów: Augustyna Grzegorza; Jana Emiliana; Zygmunta Pawła (†1824); Jakuba Leopolda Teodora (†1823); Edwarda Maksymiliana; Ludwikę Juliannę; Teresę Zuzannę; Klotyldę Paulinę; i Włodzimirę Michaelę. Po śmierci Franciszka Szydłowskiego, należące do niego dobra ziemskie uległy podziałowi pomiędzy jego potomków. Wspólne rządy trwały do 1855 roku, następnie dobra przeszły na własność synów: Augustyn Grzegorz został dziedzicem dóbr Radoryż w powiecie łukowskim; Edward Maksymilian odziedziczył dobra Jagodne; a Jan Emilian stał się właścicielem majątku ziemskiego Dwórzec.

Jak wspomniano – rządcą dóbr Jagodne został Hipolit Kostecki, natomiast pisarzem przy dworze jagodzińskim był Jan [Jan Kanty?] Kostecki (*ok. 1801), który z Franciszką Paplińską [Być może pierwsza żona?!] miał dzieci: Józefę (*11.06.1824 Jagodne)131 i Teofila (*17.04.1827 Jagodne), przy którego chrzcie asystującą była Marianna Kostecka z Jagodnego.132

W folwarku Dwórzec przebywała Alojza Kostecka, urodzona w Grabowie (powiat sieradzki, gubernia warszawska) córka Antoniego [Napoleona] i Albiny [Barbary], wnuczka Józefa i Antoniny z Jarochowskich, będąca na służbie dworskiej. Dnia 17.01.1858 r. w Okrzeji, poślubiła Andrzeja Plutę, pomocnika ogrodnika.133 Ich syn – Stanisław Michał Pluta (*04.05.1858 Wielgolas, chrzest 1862, par. Latowicz, akt nr 103), zmarł w 1862 roku we wsi Wielgolas (par. Latowicz, akt nr 91), gdzie w miejscowym dworze jego ojciec był ogrodnikiem.


1 A. Pawiński, Źródła dziejowe. Małopolska, t. XIV, XV, s. 211.

2 A. Boniecki, Herbarz Polski, t. XI, Warszawa 1907, s. 347.

3 J. Wiśniewski, Historyczny opis kościołów, miast, zabytków i pamiątek w stopnickiem, Marjówka 1929, s. 19, 20.

4 M. Maciszewski, Brzeżany w czasach Rzeczpospolitej Polskiej, Brody 1910; A. Boniecki, op. cit., t. XI, s. 347.

5 AGAD, Metryka Koronna, S 3, k. 175v; S 6, k. 6; E. Janas, W. Kłaczewski, Urzędnicy województwa kijowskiego i czernichowskiego XV-XVIII wieku. Spisy, Kórnik 2002; A. Boniecki, op. cit., t. XI, s. 347.

6 O. Pietruski, Poczet elektorów, Lwów 1845, s. 165; K. Maleczyński, Urzędnicy grodzcy i ziemscy w latach 1352-1783, Lwów 1938, s. 70; A. Boniecki, op. cit., t. XI, s. 347.

7 Cmentarz Powązkowski, kwatera 252-I-18.

8 S. Brzozowski, Kostecki Edward (1886-1968), [w:] PSB, t. XIV, s. 338, 339; J. Fiedziuszko, Kostecki Edward (1886-1968), [w:] Słownik Biograficzny Techników Polskich, pod red. T. Skarzyńskiego, z. 2, Warszawa 1992, s. 87-89; E. J. Kostecki, Gawędy, Maszynopis, Warszawa 1966; Litewskie Państwowe Historyczne Archiwum (LPHA) w Wilnie, sygn. F 604-20-288, 316-434, Księgi metrykalne Dekanatu Wileńskiego, akt zgonu z 27.05.1900 r. Zygmunta Kosteckiego, syna Wiktora, gdzie zapisano „Samobójstwo wywołane stanem psychicznym”.

9 A. Boniecki, op. cit., t. XI, s. 349; Rosyjskie Państwowe Historyczne Archiwum (RPHA) w Petersburgu, Sprawa szlachectwa Kosteckich wylegitymowanych w Cesarstwie Rosyjskim i zapisanych do ksiąg szlachty guberni kamieniecko-podolskiej, fond 1343, opis 23, dieło 7610; Spisok dworianstwa Podolskoj Gubernii, Kamieniec Podolski 1897, s. 251. Список дворянских родов, внесённых в Родословную книгу Дворянского Депутатского собрания Курской губернии – tu wymieniono 6 osób o nazwisku Kostecki.

10 Dokument przechowywany w archiwum domowym Andrzeja Emeryka Mańkowskiego z Warszawy.

11 Wincentego Kosteckiego listy z Elsnerowa, 1854-1864, Warszawa 1996, s. 10.

12 Parafia rzymskokatolicka w Sierbieszowie, księga zgonów, akt nr 29/1813.

13 Parafia rzymskokatolicka w Sierbieszowie, księga chrztów, akt nr 46/1812.

14 Parafia rzymskokatolicka w Sierbieszowie, księga małżeństw, akt nr 8/1823.

15 Parafia rzymskokatolicka w Sierbieszowie, księga małżeństw, akt nr 36/1821.

16 St. Małachowski-Łempicki, Wykaz polskich lóż wolnomularskich oraz ich członków w latach 1738-1821, Kraków 1929, s. 123.

17 AP Toruń Oddział Włocławek, USC parafii rzymsko-katolickiej Lipno, księga małżeństw, sygn. 8, akt nr 142/1817. W skład parafii Klukowo wchodziły m.in. wsie: Modzele-Raki i Modzele-Bielne. Z wypisów z ksiąg metrykalnych z lat 1695-1788, sporządzonych ze skorowidzów ks. Stanisława Waśniewskiego, proboszcza klukowskiego w latach 1845-1869 i opracowanych przez ks. Marcelego Przedpełskiego w 1928 roku wynika, że na terenie parafii licznie żyli Modzelewscy, drobna szlachta herbu Bojcza. Tekla Modzelewska była córką Wojciecha (*1769 Klukowo) i Marianny z Kocieńskich. Urodziła się w 1798 roku w miejscowości Klukowo (nr 45 ze skorowidza). Przed ślubem mieszkała w Lipnie u stryja Józefa Modzelewskiego (*1776 Klukowo) i zapewne tam poznała Franciszka Kosteckiego, burmistrza Lipna?!

18 AP Warszawa Oddział Pułtusk, USC parafii rzymsko-katolickiej Krzywonowłoga Wielka, księga małżeństw, akt nr 39/1895.

19 USC par. rzymsko-katolickiej p.w. św. Andrzeja w Warszawie, księga małżeństw, akt nr 55/1843.

20 USC par. rzymsko-katolickiej w Wyszogrodzie, księga chrztów, akt nr 79/1824.

21 USC par. rzymsko-katolickiej p.w. św. Andrzeja w Warszawie, księga zgonów, akt nr 387/1842.

22 USC par. rzymsko-katolickiej p.w. św. Krzyża, księga małżeństw, akt nr 59/1850.

23 Prawdopodobnie chodzi tu o Ludwika Strobach (*29.05.1837 Jurki), syna Franciszka i Wilhelminy z d. Melc(z)er. Franciszek Strobach był nauczycielem w Instytucie Pedagogicznym w Łowiczu, gdzie w 1843 roku zmarł jego syn Wilhelm.

24 AP Toruń O/Włocławek, USC par. rzymsko-katolickiej w Lipnie, księga chrztów, sygn. 9, akt nr 94/1817.

25 USC par. rzymsko-katolickiej Gorzków, księga małżeństw, akt nr 19/1856.

26 USC par. rzymsko-katolickiej Gorzków, księga chrztów, akt nr 67/1857.

27 USC par. rzymsko-katolickiej Gorzków, księga chrztów, akt nr 150/1858.

28 USC par. rzymsko-katolickiej p.w. św. Jana w Lublinie, księga zgonów, akt nr 43/1939.

29 USC par. rzymsko-katolickiej Gorzów, księga chrztów, akt nr 19/1862.

30 A. Boniecki, op. cit., t. XI, s. 348.

31 USC par. rzymsko-katolickiej p.w. św. Jana w Lublinie, księga zgonów, akt nr 2/1921; A. Korobowicz, Sądownicy Królestwa Polskiego w wymiarze sprawiedliwości odrodzonej Polski w pierwszych latach niepodległości (1917-1921), Toruń 2001, s. 175.

32 Rocznik urzędowy obejmujący spis naczelnych władz Cesarstwa oraz wszystkich władz i urzędników Królestwa Polskiego na rok 1854, Warszawa 1854.

33 USC par. rzymsko-katolickiej Łowicz, księga małżeństw, akt nr 68/1858.

34 USC Warszawa, par. św. Krzyża, akt chrztu nr 2019/1861.

35 USC par. rzymsko-katolickiej Łowicz, księga chrztów, akt nr 129/1863.

36 USC par. rzymsko-katolickiej Łowicz, księga chrztów, akt nr 184/1866.

37 USC par. rzymsko-katolickiej Żychlin, księga chrztów, akt nr 275/1866.

38 USC Warszawa, par. Wszystkich Świętych, księga chrztów nr 26/1871.

39 Eleonora Wieżycka z Pinińskich (*ok.1777 Pinino – †30.04.1850 Brzeźnio, akt zgonu nr 45), córka Łazarza i Elżbiety, małżonków Pinińskich, matka Walentego, administratora dóbr Brzeźnia i Franciszka, rządcy dóbr Nowa Wieś). Walenty Wierzycki vel Wieżycki herbu Świnka (*ok.1804/1809 – †08.07.1871 Warszawa), był ekonomem w dobrach Niechmirów, potem rządcą i dzierżawcą wsi Brzeźnio, powiat sieradzki. W 1832 roku ożenił się w parafii Rząśnia z Anną Bedyńską (akt ślubu nr 45), z którą miał co najmniej ośmioro dzieci:

- Józefa Feliksa Zbigniewa Wierzyckiego (*ok.1833 Kluki, parafia Parzno), który w dniu 22.01.1862 r. w Kaliszu poślubił Aleksandrę Wincentę Kostecką, córkę Kajetana Józefa i Eleonory z Dzierzgowskich (akt ślubu nr 4).

- Franciszkę Cecylię Wierzycką vel Wieżycką (*09.10.1834 Niechmirów, parafia Stolec, akt chrztu nr 119), która w dniu 28 lipca 1853 roku w parafii Brzeźnio poślubiła Jana Nepomucena Grzegorza Pietraszewskiego, właściciela wsi Ładzice (akt ślubu nr 11). Małżonkowie Pietraszewscy mieli dziewięcioro dzieci, m.in. Aleksandrę. Aleksandra Pietraszewska 29 stycznia 1887 roku poślubiła Franciszka Wawrzyńca Kosteckiego, wdowca. Mieli pięcioro dzieci: Stefana; Witolda; Annę; Marię, która wyszła za Lucjana Rusinowicza (*1896 Kunów), redaktora tygodnika „Ziemia Opoczyńska”, prezesa Głównego Komitetu Ratunkowego w 1915 roku w Opocznie, właściciela kopalni glinek ogniotrwałych „Mroczków”; i Jadwigę, która wyszła za Kowalczyka.

- Stanisława Kostkę Józefa Wierzyckiego (*06.09.1836 Niechmirów, parafia Stolec, akt chrztu nr 85), który w dniu 13.10.1866 r. poślubił w Warszawie Józefę Aleksandrę Kostecką (*ok.1841 Kalisz) herbu Prawina, córkę Alojzego Gonzagi i Aleksandry Scholastyki Przechadzkiej herbu Prus 2 (par. Wszystkich Świętych, akt ślubu nr 19).

- Mariannę Antoninę Florentynę Wierzycką (*19.07.1843 Brzeźnio, akt chrztu nr 99), która poślubiła 16 czerwca 1866 roku w parafii Brzeźnio (akt ślubu nr 16) Franciszka Wawrzyńca Kosteckiego, syna Kajetana Józefa i Eleonory z Dzierzgowskich, lat 29, urodzonego w 1837 roku w Tomaszowie Mazowieckim.

- Honoratę Florentynę Wierzycką (*28.05.1844 Brzeźnio, akt chrztu nr 69 – † 12.12.1850 Brzeźnio, akt zgonu nr 113).

- Bronisławę Władysławę Lucynę Wierzycką (*18.08.1846 Brzeźnio, akt chrztu nr 82), która poślubiła Antoniego Jacuńskiego.

- Walentynę Wierzycką (*18.06.1848 Brzeźnio, akt chrztu nr 35), późniejszą żonę Kazimierza Hipolita Kosteckiego h. Leszczyc.

- Adama Wierzyckiego (*07.08.1849 Brzeźnio – †07.08.1849 Brzeźnio, akt zgonu nr 100).

- Ludwika Hipolita Bolesława Wierzyckiego.

Wyżej wymienieni Kosteccy, wyróżnieni w tekście kolorem niebieskim, spowinowaceni z Kosteckimi herbu Leszczyc poprzez rodzinę Wierzyckich herbu Świnka, także bezskutecznie starali się w XIX wieku udowodnić swoje szlachectwo przed Heroldią Królestwa Polskiego. Byli to krewni autora niniejszego tekstu. Oryginalne zdjęcia Franciszka Wawrzyńca, Józefy Aleksandry i Aleksandry Wincenty Kosteckich znajdują się w archiwum domowym Tomasza Chlebowskiego z Warszawy, potomka Kazimierza Hipolita Kosteckiego h. Leszczyc.


40 Inf. Tomasz Chlebowski z Warszawy.

41 USC parafii rzymsko-katolickiej p. w. Matki Boskiej Loretańskiej w Warszawie, akt ślubu, nr 43/1853.

42 Wincentego Kosteckiego listy z Elsnerowa, 1854-1864, Warszawa 1996, s. 21; AGAD w Warszawie, Varia genealogiczne z XIX w., sygn. 7117.

43 USC parafii rzymsko-katolickiej p. w. św. Jana w Warszawie, akt zgonu nr 408/1870.

44 USC Warszawa, par. Matki Boskiej Loretańskiej, księga chrztów nr 305/1859; tamże, księga zgonów, akt nr 199/1859.

45 USC Warszawa, par. Matki Boskiej Loretańskiej, akt zgonu nr 159/1860.

46 USC parafii rzymsko-katolickiej p. w. św. Jana w Warszawie, akt zgonu nr 178/1872.

47 USC Warszawa, par. Przemienienia Pańskiego, księga małżeństw, akt nr 57/1886.

48 USC Warszawa, par. Przemienienia Pańskiego, księga chrztów, akt nr 132/1889.

49 USC Warszawa, par. Przemienienia Pańskiego, księga chrztów, akt nr 133/1889.

50 USC Warszawa, par. Przemienienia Pańskiego, księga małżeństw, akt nr 11/1915.

51 USC Warszawa, par. Przemienienia Pańskiego, księga chrztów, akt nr 134/1889.

52 Przewodnik handlowo-przemysłowy Cesarstwa Rosyjskiego, Królestwa Polskiego i Warszawy na rok 1889, Warszawa 1889.

53 Kurier Warszawski z dnia 22.06.1940 roku.

54 Księga Adresowa Lwowa z 1910 roku.

55 USC Warszawa, par. Przemienienia Pańskiego, księga małżeństw, akt nr 20/1915.

56 A. Boniecki, op. cit., t. XI, s. 347, 348; W. A. Diakow, A. Gałkowski, W. Śliwowska, W. M. Zajcew, Uczestnicy ruchów wolnościowych w latach 1832-1855 (Królestwo Polskie). Przewodnik biograficzny, Wrocław 1990, s. 238; A. Nowak-Romanowska, Józef Elsner. Zarys życia i twórczości, Katowice 1958; Wincentego Kosteckiego listy z Elsnerowa, 1854-1864, Warszawa 1996; Nowy Kalendarzyk Polityczny na rok zwyczajny 1829, Warszawa 1828; Archiwum Państwowe (AP) w Lublinie, USC Gorzków, par. rzymsko-katolicka, księga ślubów, akt nr 19/1856 – dot. Teodora Kosteckiego; USC Warszawa, par. Matki Boskiej Loretańskiej, księga zgonów, akt nr 215/1870 – dot. Stanisława Kosteckiego; AP w Toruniu Oddział we Włocławku, USC par. rzymsko-katolickiej Lipno, księga chrztów, akt nr 94/1817 – dot. Teodora Aleksandra Kosteckiego.

57 Być może tożsamy z Nikandrem Kosteckim, synem Mikołaja, który ukończył w 1859 roku prawosławne Wołyńskie Seminarium Duchowne. Narcyz Kostecki, syn Pawła, registrator kolegialny w powiecie małoarchangielskim, członek ziemskiego zarządu szlachty, rówieśnik i towarzysz polowań Kirejewskiego, myśliwy polujący z psami w guberni orłowskiej jeszcze w latach 80. XIX wieku. B. N. Kostecki, w 1882 roku mieszkaniec powiatu małoarchangielskiego, guberni orłowskiej (inf. Internet strony rosyjskojęzyczne).

58 Rocznik Urzędowy Królestwa Polskiego na rok 1866, Warszawa 1865, s. 93.

59 Kurier Warszawski, 1931, nr 284.

60 Księga adresowa Polski (wraz z w. m. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa, 1928.

61 J. Kostecki, Rozmowy ojca z synem. Najkrótsza powieść, Warszawa 1927.

62 W dniu 24.05.1933 r. w piątą rocznicę śmierci odbyło się nabożeństwo w kościele p.w. św. Aleksandra w Warszawie. Ogłoszenie podpisali: żona, syn, synowa.

63 Głos Stolicy, R. 2, 1917, nr 60 (91) – tu informacja, że w inauguracyjnym programie Teatru Miniatur w Warszawie odegrano skecz Tadeusza Leszczyc-Kosteckiego, pt. „Guzik Rasputina".

64 P. Kitrasiewicz, Magazyn Literacki – Książki, nr 11, 2006.

65 E. Muszalski, Kostecki Tadeusz (1905-1966), [w:] PSB, t. XIV, s. 341, 342; Informacje uzyskane od Wandy Kosteckiej z d. Czaplickiej i Krystyny Pisarskiej z d. Kosteckiej; Kurier Warszawski, 1931, nr 284.

66 AP w Płocku, parafia rzymskokatolicka w Sannikach, księga zgonów, akt nr 51/1811.

67 AP w Płocku, parafia rzymskokatolicka w Sannikach, księga chrztów, akt nr 36/1809.

68 AP w Płocku, parafia rzymskokatolicka w Sannikach, księga zgonów, akt nr 20/1809.

69 Archiwum Diecezjalne w Łowiczu, parafia rzymskokatolicka w Łęczycy, księga zgonów, akt nr 81/1859.

70 Walenty Kostecki (*ok.1796), karbowy, i Elżbieta Wysocka, mieli dzieci: Andrzeja (*16.11.1839 Pasieka), parafia Żychlin, akt nr 126; Szymona (*03.11.1843 Sokołówek), parafia Żychlin, akt nr 166; Annę (*21.07.1847 Sokołówek), parafia Żychlin, akt nr 92. "Urodzony" Stanisław Sutkiewicz (*ok.1780), zamieszkały we wsi Bielawy w parafii Krośniewice k/Kutna, z żoną Rozalią Jankowską miał córki: Klementynę(*01.10.1819, chrzest w parafii Głogowiec k/Kutna, obwód gostyniński), żonę Józefa Podolszyńskiego i Florentynę (*ok. 1820 Klonowiec Szlachecki k/Kutna - zmarłą 05.09.1858 Sokołówek w parafii Żychlin), żonę Gabriela Brudzińskiego. Florentyna z d. Sutkiewicz, wraz ze swoim mężem Józefem Podolszyńskim, byli rodzicami chrzestnymi Florentyny Nepomuceny Kosteckiej, córki Kacpra i Antoniny Sutkiewicz.

71 AD w Płocku, parafia rzymskokatolicka w Gąbinie, księga zmarłych, akt nr 85/1877.

72 AD w Płocku, parafia rzymskokatolicka w Gąbinie, księga zmarłych, akt nr 124/1873.

73 AD w Płocku, parafia rzymskokatolicka w Gąbinie, księga zmarłych, akt nr …/1860.

74 AD w Płocku, parafia rzymskokatolicka w Gąbinie, księga zmarłych, akt nr 237/1863.

75 USC parafii rzymskokatolickiej Żychlin, księga chrztów, akt nr 83/1853.

76 AP w Płocku, USC parafii rzymskokatolickiej w Gąbinie, księga małżeństw, akt nr 48/1879.

77 Russów, wieś w par. Tykadłów, gm. Żelazków, pow. kaliski, woj. wielkopolskie. Od 1778 roku królewskie dobra russowskie dzierżawił Ksawery Nałęcz-Kęszycki, wojewoda gnieźnieński. Po śmierci wojewody, w 1790 roku dzierżawa przeszła na wdowę po nim, Barbarę z Kwileckich Kęszycką. W XIX wieku dobra te, wraz Tykadłowem, stanowiły własność szlachecką. W I połowie tegoż stulecia posiadał je Alfons Antoni Taczanowski. Następne dane pochodzą z 1884 roku, gdy wieś miała już kolonię i wraz z nią obejmowała 24 domy i 234 mieszkańców. Folwark zaś z 12 domami i 79 mieszkańcami miał 800 mórg gruntu, wiatrak oraz po 9 budynków murowanych i drewnianych. W 1889 roku do Russowa przyjeżdżają Józef i Ludomira z Gałczyńskich, małżonkowie Szumscy. Józef Szumski podjął tutaj pracę jako administrator w majątku Hildegardy Mniewskiej i jej późniejszego męża Kazimierza Waliszewskiego. Właściciele majątku na stałe mieszkali we Francji, co utrudniało im nadzór i w konsekwencji sprzyjało złej gospodarce w majątku. Kiedy Szumscy przybyli do Russowa, majątek był bardzo zaniedbany przez poprzednich administratorów. Józef Szumski, przez blisko dwadzieścia lat, doprowadził majątek do stanu rozkwitu. W 1909 roku Russów kupili W. Miniecki i Józef Bronikowski.

78 Księga adresowa Polski (wraz z w. m. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa, 1928.

79 Marek Domagalski, Odszkodowanie za błędy i winy urzędników przy parcelacji majątku Pomorzany. Sprawiedliwość po 57 latach, [w:] Rzeczpospolita, z dnia 09.02.2002 r.

80 USC parafii rzymskokatolickiej Żychlin, księga zgonów, akt nr 126/1849.

81 USC parafii rzymskokatolickiej Żychlin, księga chrztów, akt nr 111/1834.

82 USC parafii rzymskokatolickiej Żychlin, księga chrztów, akt nr 122/1836.

83 USC parafii rzymskokatolickiej Żychlin, księga małżeństw, akt nr 17/1842.

84 USC parafii rzymskokatolickiej Żychlin, księga chrztów, akt nr 123/1843.

85 USC parafii rzymskokatolickiej Żychlin, księga chrztów, akt nr 7/1845.

86 USC parafii rzymskokatolickiej Żychlin, księga chrztów, akt nr 78/1849.

87 K. Liske, Cudzoziemcy w Polsce, Lwów 1876, s. 73.

88 H. Gmiterek, Album studentów Akademii Zamojskiej 1595-1781, Warszawa 1994, s. 424.

89 H. Gmiterek, Młodzież z województwa ruskiego i bełskiego w Akademii Zamojskiej (Internet, http://www.zamosconline.pl/text.php?id=1754&rodz=&tt=); W. Pulnarowicz, Rycerstwo Polskie Podkarpacia (Dawne dzieje i obecne obowiązki szlachty zagrodowej na Podkarpaciu), Przemyśl, 1937 – według autora Kosteccy mieli przybyć na Podkarpacie z centralnej Polski; K. Przyboś, Granice Ziemi Przemyskiej w czasach nowożytnych XVI-XVIII w., Przemyśl 1993.

90 J. K. Kochanowski, Dzieje Akademii Zamojskiej (1594-1784), Kraków 1900, s. 297.

91 K. Estreicher, op. cit., t. 12, Kraków 1891, s. 444 – w tytule tej pracy nosił dysygnat GD=Generosus Dominus (Urodzony Pan, Szlachetnie Urodzony).

92 K. Estreicher, op. cit., t. 20, Kraków 1905, s. 144.

93 M. Chachaj, Czy w XVIII wieku drukowano w Zamościu tezy rozpraw doktorskich z prawa rzymskiego?, [w:] Czasy nowożytne, tom 24, rok 2011, s. 156, 158, 159, 160.

94 Parafia Katadralna pw. Zmartwychwstania Pańskiego w Zamościu, księga małżeństw, akt nr 27/1772; A. Boniecki, op. cit., t. XI, s. 348 – umieszcza w herbarzu Grzegorza i Józefa, braci Kosteckich pod herbem Leszczyc.

95 USC parafii rzymskokatolickiej w Mokrelipie, księga małżeństw, akt nr 66/1814. W parafii Mokrelipie została też ochrzczona 23.08.1778 r. Marianna Rozalia Kostecka, córka Jakuba i Barbary, urodzona w miejscowości Radecznica (Parafia rzymskokatolicka w Mokrelipie, księga chrztów, akt z 1778 roku).

96 Parafia rzymskokatolicka w Zamościu, księga zgonów, akt nr 1/1819.

97 Archiwum parafii katedralnej w Zamościu, księga ślubów, akt nr 27/1772 – dot. Grzegorza Kosteckiego; księga chrztów, akt nr 27/1781 – dot. Antoniego Onufrego Jana Kosteckiego; księga chrztów, akt nr 69/1787 – dot. Aleksandra Józefa Kosteckiego.

98 CPAH we Lwowie, Akta Komisji Magnatów i Wydziału Stanów, fond 146, opis 85, dieło 1482, 1485, 1486, 1488, 1494; fond 165, opis 3, dieło 2142, 2143; fond 165, opis 6 a, dieło 31; fond 575, opis 1, dieło 263, 269 A; OSAV w Wiedniu, Adels Generalia, Galizien, Fasc. IV 1 D; Poczet szlachty…, s. 120.

99 AP w Lublinie, Archiwum Ordynacji Zamojskiej, sygn. 1513, Diariusz Percepty i Expensy na rok a die 27 Junii 1795 anno.

100 AP w Krakowie, zespół 331/0, USC par. rzymsko-katolickiej św. Szczepana, księga ślubów, akt nr 155/1814.

101 Ks. St. Załęski, O masonii w Polsce od roku 1742 do 1822, Kraków 1889, tab. XXVII.

102 Wieniec Pamiątkowy półwiekowej rocznicy powstania listopadowego, z. 6, Rapperswil 1885, s. 237.

103 Wspomnienia Ambrożego Grabowskiego, wyd. St. Estreicher, t. 2, Kraków, s. 39, 40.

104 A. Boniecki, op. cit., t. XI, s. 348; K. Estreicher, op. cit., t. II, Kraków 1874, s. 447 i t. II, Kraków 1907, s. 327; S. Uruski, op. cit., t. VII, s. 313; PSB, t. XIV, s. 337, 338.

105 S. Cyrankiewicz, op. cit., s. 174. Na tablicy znajdującej się na ścianie bocznej grobowca Kosteckich, widnieją jeszcze następujące imiona: Barbara; Władysław (*1858–†1903); Włodzimierz (*1861–†1869); Zofia (*1891–†1928); Henryk (*1896–†1897); Jerzy (*1917–†1881), urodzony na Uralu; Maria z Wojewódzkich (*1883–†1937), urodzona w Twerze; Tadeusz (*1887); Krystyna (*24.06.1914–†08.04.1964).

106 Poczet szlachty galicyjskiej…, s. 328; Schematismus der kaiserl. königl. österreichischen Armee für das Jahr 1810.

107 S. Górzyński, Nobilitacje w Galicji w latach 1772-1918, Warszawa 1997, s. 222.

108 USC parafii rzymsko-katolickiej p.w. św. Jana w Lublinie, księga zgonów, akt nr 238/1832.

109 Kalendarzyk polityczny pijarski polski i ruski, Warszawa 1821, s. 218.

110 Nowy kalendarzyk polityczny nakładem J. Netto na rok: 1826, s.156-7, 1827, s.144, 1828, s.178-9, 1829, s.183-4, 1830, s.201; Obraz Polityczny i Statystyczny..., s. 65, 67; Dziennik Powszechny z 10 I 1832, nr 9, s.35 i z 16 I 1832, nr 15, s.58.

111 Parafia rzymskokatolicka w Szczebrzeszynie, księga zgonów, akt nr 78/1851.

112 Parafia rzymskokatolicka pw. św. Jana w Lublinie, księga małżeństw, akt nr 44/1827.

113 Parafia rzymskokatolicka Kolegiaty w Lublinie, księga chrztów, akt nr 37/1810.

114 Parafia rzymskokatolicka w Białej Podlaskiej, księga chrztów, akt nr 60/1812.

115 Parafia rzymskokatolicka w Białej Podlaskiej, księga chrztów, akt nr 65/1814; Parafia rzymskokatolicka p.w. św. Jana w Lublinie, księga zgonów, akt nr 480/1831.

116 Parafia rzymskokatolicka w Białej Podlaskiej, księga chrztów, akt nr 43/1816.

117 Parafia rzymskokatolicka w Szczebrzeszynie, księga małżeństw, akt nr 57/1842; księga zgonów, akt nr 100/1846.

118 Parafia rzymskokatolicka w Szczebrzeszynie, księga chrztów, akt nr 291/1843.

119 Parafia rzymskokatolicka w Szczebrzeszynie, księga chrztów, akt nr 125/1845.

120 Parafia rzymskokatolicka w Szczebrzeszynie, księga chrztów, akt nr 101/1846.

121 Parafia rzymskokatolicka pw. św. Jana w Lublinie, księga małżeństw, akt nr 41/1848.

122 USC Warszawa-Śródmieście, akt zgonu nr I. 19/27/1898; Kurier Warszawski, 1898.

123 Parafia rzymskokatolicka w Szczebrzeszynie, księga zgonów, akt nr 196/1851.

124 Parafia rzymskokatolicka w Surhowie, księga małżeństw, akt nr 9/1877.

125 Parafia rzymskokatolicka w Krasnymstawie, księga chrztów, akt nr 6/1879.

126 Parafia rzymskokatolicka w Krasnymstawie, księga chrztów, akt nr 38/1882.

127 Parafia rzymskokatolicka w Krasnymstawie, księga chrztów, akt nr 164/1883.

128 Parafia rzymskokatolicka w Szczaworyżu, księga małżeństw, akt nr 14/1832.

129 USC parafii rzymskokatolickiej w Okrzeji, księga chrztów, akt nr 20/1844.

130 USC parafii rzymsko-katolickiej p.w. św. Pawła w Lublinie, księga zgonów, akt nr 288/1919.

131 USC parafii rzymskokatolickiej w Okrzeji, księga chrztów, akt nr 38/1824.

132 USC parafii rzymskokatolickiej w Okrzeji, księga chrztów, akt nr 45/1827.

133 USC parafii rzymskokatolickiej w Okrzeji, księga małżeństw, akt 2/1858.

134 A. Boniecki, op. cit., t. XI, s. 347.

135 RPHA w Petersburgu, Sprawa szlachectwa Kosteckich wylegitymowanych w Cesarstwie Rosyjskim i zapisanych do ksiąg szlachty guberni wołyńskiej, fond 1343, opis 23, dieło 7604 i 7607.

136 Derżawnyj Archiv Żytomirskoj Obłasti (DAŻO), Deło о dworianskom prishоżdenii roda Kosteckich, fond 146, opis1, N3074, s. 45 – Kommissya Rządowa Sprawiedliwości w Warszawie 18.09.1855 r. N16404 „…nie możemy zaświadczyć przywileju Michała Kosteckiego na cześnikostwo czernichowskie. Przywilej powyższy nie został znaleziony. Ale familia Kosteckich była szlachetna, co świadczą różne przywileje, w archiwum głównym zachowane…”.

137 O. Chorowiec, Herbarz szlachty wołyńskiej, tom I, Radom 2012, s. 236 (DAŻO, fond 146, opis 1, dieło 336, s. 200-201).

- Kosteccy h. Korwin -