Trudno obecnie stwierdzić, skąd wywodzili się Kosteccy herbu Dąbrowa.1 Być może pochodzili ze wsi Kostki na Podlasiu?! Jednak szlachta zagrodowa wywodząca się z tej wsi, figuruje w herbarzach pod nazwiskiem Kostka, a nie Kostecki.
Według dokumentów legitymacyjnych Heroldii Cesarstwa Rosyjskiego, Jan Kostecki, syn Jakuba, a wnuk Daniela, w 1703 r. zapisał część wsi Malewice (parafia Dziadkowice, ziemia bielska, województwo podlaskie), swojej posiadłość dziedzicznej, synowi Wojciechowi. Grzegorz (1740), syn Wojciecha, w 1779 r. sprzedał Malewice Ignacemu Bobrownickiemu za 3000 złp.
Z kolei Józef, syn Grzegorza, żonaty z Marianną Alexandrowicz, miał trzech synów: Izydora Konstantego Józefa (*23.03.1816 - †?); Feliksa Michała Franciszka (*16.01.1821 - †?); i Aleksandra Michała (*1826 - †ok.1869 Uhowo). W dniu 21.07.1830 r., otrzymali oni potwierdzenie szlachectwa w Deputacji Wywodowej Białostockiej.
Izydor Konstanty Józef Kostecki, urodził się w Białymstoku. Po ukończeniu miejscowego gimnazjum, wstąpił na służbę państwową. W latach 1832-1840 był kancelistą w Białostockiej Izbie Skarbowej. W Białymstoku, z Franciszki Sztejner szlachcianki, urodziło się mu dwóch synów: Otton Józef (*22.03.1838 - †02.03.1898) i Józef Kazimierz (*22.03.1840 - †?). W latach 1840-1844 pracował jako sekretarz Dumy w Brańsku. Tu, urodził się mu trzeci syn – Michał (*16.09.1842 - † 1916 Włodawa). Izydor Konstanty Józef w 1844 r., został przeniesiony do Bielskiego Sądu Ziemskiego, gdzie w 1845 r. został sekretarzem, a w 1849 r. funkcjonariuszem Białostockiej i od 1855 r. Grodzieńskiej Policji Miejskiej. W dniu 22.08.1858 r., Izydor Konstanty Józef, wraz z synami, otrzymał potwierdzenie szlachectwa w Heroldii Cesarstwa Rosyjskiego, a 30 sierpnia tego roku, został zapisany do ksiąg szlachty guberni grodzieńskiej. W 1859 roku mianowano go komisarzem policji powiatu brzeskiego. W 1860 roku otrzymał stopień urzędnika tytularnego. Podczas powstania styczniowego, nadal pełnił urząd komisarza policji. W 1864 roku został osądzony, pod zarzutem wspierania powstańców. Wyrokiem sądu został poddany dozorowi policyjnemu. Ostatecznie prawnik, rejent w Brześciu i prezydent Brześcia.
Jego dwóch synów, brało czynnie udział w powstaniu styczniowym:
Otton Józef, student warszawskiej Szkoły Głównej. W czasie powstania styczniowego, został adiutantem Jana Edwarda Wańkowicza, a potem adiutantem Romualda Traugutta.2 Za przynależność do odziału rewolucyjnego oraz posługiwanie się cudzym paszportem, został zesłany do guberni tomskiej. Na zesłanie wyruszył z Warszawy 10.11.1863 roku. Do Maryńska w guberni tomskiej, przybył w marcu 1864 roku. Następnie, przebywał w Tiumeniu w guberni tobolskiej, gdzie w 1871 roku został zwolniony z dozoru, bez prawa powrotu do kraju. W 1885 roku mieszkał w Kamyszłowie, koło miasta Irbit. Ożenił się w Rosji i miał dwoje dzieci: córkę i syna.
Józef Kazimierz, był w oddziale powstańczym Krakowskiego w powiecie pińskim. Sądzony w Wilnie, został skazany na konfiskatę mienia i zesłany na osadzenie do guberni tobolskiej, z pozbawieniem praw stanu.3 Józef Kazimierz Kostecki, odesłany do Pińska, w kilka dni po przybyciu do Tobolska, w dniu 30.08.1864 roku, wyruszył do Tomska, a stamtąd z kolei odesłany do gminy kołyońskiej, okręgu maryńskiego. W 1873 roku został zwolniony z dozoru policyjnego, ale bez prawa powrotu do kraju. Pozostał kawalerem.
Michał, trzeci syn Izydora Konstantego Józefa, był inżynierem architektem we Włodawie. Ożenił się z Katarzyną Jahołkowską z Jahołków na Wołyniu i miał z nią siedmioro dzieci: Józefę (*19.03.1869 Brześć - †21.1.1967 Warszawa) zamężną z wdowcem Rudolfem Mieczysławem Jakimowskim (*1863 - †1919 Warszawa); Konstantego (*04.07.1870 Włodawa - †10.07.1930 Włodawa), dwukrotnie żonatego z Celiną Kamocką (*1878 - †16.06.1919 Włodawa), z którą miał córkę Cecylię, oraz z Janiną Zboińską, aktorką; Leona Izydora (*24.03.1872 Włodawa - †03.03.1941 Włodawa), żonatego z Kazimierą Czajkowską (*23.3.1885 Suzany - †13.10.1973), bezdzietni; Franciszka Ignacego (*25.02.1874 Włodawa - †1913 Warszawa), kawalera, zmarłego na gruźlicę w wieku 30 lat, pochowanego w grobie rodzinnym na Powązkach; Zofię (*29.01.1876 Włodawa - †11.05.1956 Gorzów Wielkopolski), pochowaną we Włodawie, zamężną z Janem Tadeuszem Kompfem (*1870 Dworzyska - †04.07.1924 Włodawa). Michał zakupił w 1874 r. posesję poklasztorną we Włodawie i przebudował ją na dwór. Z pośród synów Michała Kosteckiego tylko jeden, Konstanty, doczekał się potomstwa z pierwszego małżeństwa (córka Cecylia). Był handlowcem, prowadził hurt skór w Warszawie.4 Umarł we Włodawie, a został pochowany na Powązkach, wraz z pierwszą żoną. Trzeci syn Michała – Leon Izydor, ekonomista, miał sklep olei i smarów „Nobla” we Włodawie. Uzyskał potwierdzenie szlachectwa w dniu 14.01.1893 r przez Departament Heroldii Praworządnego Senatu w S. Petersburgu.
Feliks Michał Franciszek, drugi syn Józefa Kosteckiego, urodzony w Kałuszynie, miał dzieci: Lenę i Franciszka (*1863 Grodno), z którymi po zwolnieniu z dozoru policyjnego i powrocie z zesłania, emigrował do Szwecji.5 Z nich, Franciszek miał czworo dzieci: Marię (*1898 Szwecja) za Władysławem Mackiewiczem; Stefana Adolfa (*1900 Szwecja), żonatego z Marią Zacharewicz; Władysława (*1902), żonatego z Wiktorią Baniewicz, z którą miał dwoje dzieci, Czesława (*1924) i Jadwigę (*1926). Stefan Adolf Kostecki z Marią Zacharewicz miał syna Jana Gustawa (*1925), a ten z Elżbietą Wołodko, ma troje dzieci; Joannę (*1945 Wrocław) za Kalinowskim; Tadeusza Kazimierza (*15.07.1947 Wrocław) żonatego z Renatą Domicz, z którą ma dwie córki i syna (**ok.1972-5); Renatę (*ok.1950 Wrocław), zamężną z Piotrem Chmielewskim.
Aleksander Michał, trzeci syn Józefa Kosteckiego, urodził się najprawdopodobniej w Grodnie. Był ziemianinem, właścicielem majątku Uhowołapy, zapalonym „koniarzem” i był zaangażowany w budowę linii kolejowej Warszawa – Brześć – Wilno – Petersburg, jako pośrednik z francuską firmą budującą obiekt warsztatów naprawczych taboru kolejowego w Łapach. Ożenił się z Moniką Radziwonowicz, miał z nią trójkę dzieci urodzonych w majątku Uhowołapy k/Supraśla; Samsona (*1860 - † po 1945 Łódź); Zofię (*1861 - † po 1882 Sankt Petersburg) i Jana Leona (*25.11.1862 - †02.01.1930 Poznań). Aleksander Michał miał stadninę koni. Jeździł często do Francji w interesach. Około 1869 r., po kolejnym powrocie z Francji, sprzedał na targu w Grodnie konie. Kiedy, wraz z zarządcą wracał do domu, napadli na nich bandyci. Zabili Aleksandra Michała, zabrali pieniądze i wrzucili ciało do stawu, a zarządca ledwo uszedł z życiem (wg relacji zarządcy). Potem, ten sam zarządca przejął sądownie majątek, ponoć za długi, które wobec niego miał Aleksander Michał. Po tym wydarzeniu Zofia wyjechała do Sankt Petersburga, gdzie przebywała rodzina jej matki. Około 1870 r. wdowa po Aleksandrze Michale, wraz z synami, zamieszkała w Grodnie, szyciem zarabiając na utrzymanie. Z pomocą i opieką przyszedł jej Antoni hr. Potocki (*1834 - †1883 Elisabedgrad).6 W rezultacie synowie: Samson i Jan Leon, otrzymali bardzo dobre wykształcenie, szkoląc się najpierw w Grodnie potem w Sankt Petersburgu. Samson, pracował w Kijowie, jako główny buchalter u przedsiębiorcy polskiego. Pod Kijowem w Świętoszynie wybudował dom, gdzie z Grodna ściągnął matkę, a stamtąd, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, przeniósł się do Łodzi (Kochanówka). W 1936 r., mając 76 lat, jeszcze pracował. Kulał do końca życia, po wypadku samochodowym mającym miejsce w Kijowie. Był żonaty z Martą Żyłka. Miał córkę Jadwigę (*1891 Kijów - †1977 Rabka), zam. za Bronisławem Knichowieckim. Jan Leon, jeździł w poszukiwaniu pracy do Sankt Petersburga, skąd został w 1890 r. wysłany do Kraju Zakaspijskiego, jako księgowy prowadzonej wówczas budowy Kolei Transkaspijskiej. Kupił w Aschabad dom z sadem, gdzie zamieszkał z Heleną Leszkiewicz Baczyńską, córką miejscowego nauczyciela, szesnastoletnią panną poznaną w Taszkencie lub Odessie. W Baku wzięli ślub, który udzielił im ks. Bajewski przyszły prałat w Żytomierzu. Mieli czwórkę dzieci. Tam na świat przyszła córka Irena (*25.12.1894 Aschabad - †29.03.1988 Kraków), wychowywana u babci, Józefy z Paszkowskich, w majątku Latyczów k. Żytomierza. Irena zdała maturę w Żytomierzu. Tam poznała przyszłego męża Józefa Werobieja vel Werobeya, wówczas majora WP, a późniejszego generała. Ślub wzięli w 1923 r. w Warszawie. Dalsze dzieci Jana Leona Kosteckiego urodziły się już na dalekiej Syberii, gdzie od 1896 r. został kontrolerem budowy Kolei Wschodniochińskiej, następnie Południowomandżurskiej. Z racji zajmowanego stanowiska wielokrotnie wyjeżdżał do Japonii. W swoim otoczeniu był nazywany „baronem”.7 W Okojańskoje k/Władywostoku kupił 600 ha gospodarstwo z lasem, gdzie wybudował rezydencję letniskową, w której podejmował, tuż przed wojną Japońsko – Rosyjską (1904 r.), Williama Howarda Tafta, ówczesnego Gubernatora Filipin i Ministra Wojny Stanów Zjednoczonych, późniejszego prezydenta. Po urodzeniu najmłodszego syna, Jan Leon powierzył gospodarownie żonie, z którą od tej pory żył w separacji. Powodem było podejrzenie, że jego piękna małżonka miała romans z Antonim Górskim, krewnym i generałem carskim.
W 1918 roku, po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w Harbinie zorganizowano Konsulat Generalny Rzeczpospolitej Polski na Syberię. Rząd Japoński podstawił statek dla młodzieży zamierzającej udać się do Polski. Jan Leon załatwił swoim dzieciom paszporty. W 1920 roku, pod opieką najstarszej Ireny, rodzeństwo Kosteckich odpłynęło do Japonii i dalej dotarło do Polski. Jan Leon, po powrocie w 1921 r. do Polski, zamieszkał w kupionym wcześniej przez córkę Irenę mieszkaniu na Zaciszu w Bydgoszczy, a potem w Poznaniu, gdzie był radcą Okręgowej Izby Kontroli Państwa. W grudniu 1929 r. spędził urlop u swojej kuzynki Józefy Kosteckiej (wnuczki stryja), w majątku jej męża Rudolfa Mieczysława Jakimowskiego. Zmarł w dniu 02.01.1930 roku w Poznaniu.
Druga jego córka Helena Matylda (*14.02.1898 Władywostok - †21.05.1987 Kraków), mieszkała i uczyła się w Harbinie. Tam skończyła konserwatorium. W Okojańskoje miała do dyspozycji segment z fortepianem i pracownię malarską. Była dzieckiem bardzo zdolnym, ale znerwicowanym.8 W dniu 30.09.1924 r. w Poznaniu poślubiła Antoniego Sariusz-Skąpskiego h. Jelita, późniejszego administratora dóbr rządowych w Hebdowie Starym, gdzie przychodziły na świat nie tylko ich dzieci, ale też dzieci jej młodszego brata. Starszy syn Jana Leona Kosteckiego, Jerzy, potem Jorge (*21.12.1900 Władywostok - †03.05.1963 Rio De Janeiro), po ukończeniu 6 klas gimnazjum w Harbinie, zaciągnął się do Wojska Polskiego na Syberii. Razem z Józefem Werobejem (narzeczonym siostry), przeszedł cały szlak bojowy, aż do Gdańska. Siostry odszukały go w Starogardzie Gdańskim i ściągnęły do Bydgoszczy. Będąc pod opieką siostry Ireny, ukończył Akademię Rolniczą, po czym wstąpił do Szkoły Morskiej w Tczewie. W 1923 r. odbył rejs szkolnym statkiem, który zawinął do wybrzeży Brazylii w Ameryce Południowej. Cała zbuntowana załoga opuściła statek. Okazało się, że zaginęły jego osobiste dokumenty, więc paszport wyrobił w konsulacie.9 Zapoczątkował brazylijską linię Dąbrowa-Kosteckich.10 Ożenił się ok. 1935 r. z Felicją von Zachs Czerny, z którą miał troje dzieci: Irenę (*1935 Rio De Janeiro) za Henrykem Lebendigerem, z którym ma Lenę Perlę de Dabrowa Kostecki Lebendiger (*1971 Sao Paulo) oraz Josego de Dabrowa Kostecki Lebendiger (*1973 Sao Paulo - †1973); Jana (*ok.1939 Rio De Janeiro), zmarłego w dzieciństwie; Verę Helenę (*1946 Rio De Janeiro), za Guilherme-Rodrigues Nunes, z którym ma: Adriane Dabrowa Kostecki Nunes (*1969 Santos), za Andre Marcondes Pasqualini i z nim, Guilherme Dabrowa Kostecki Nunes Pasqualini (*1998); Gabrielę Dabrowa Kostecki Nunes (*1970 Santos), za Adriano Ferrari oraz Fabiano Dabrowa Kostecki Nunes (*1973 Santos).
Najmłodszy syn Jana Leona Kosteckiego, Aleksander Jan (*21.03.1904 Władywostok - †15.02.1971 Rybienko Leśne k/Wyszkowa), podobnie jak jego starsze rodzeństwo pobierał nauki w Harbinie.11 Tam poza podstawowymi przedmiotami oraz rosyjskim i polskim, poznał również podstawy kaligrafii i język chiński. Należał też do polskiej drużyny harcerskiej na Dalekim Wschodzie.12 W 1917 roku przeżył w Harbinie rzeź, kiedy bolszewicy otoczyli miasto i zaczęli strzelali do wszystkich napotkanych osób. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, rodzice wysłali go, wraz ze starszym rodzeństwem, do ojczyzny.13 Tu kontynuował nauki i pracę.14 Ożenił się w dniu 08.09.1937 r. z siostrą Antoniego Sariusz-Skąpskiego, Ewą Janiną Władysławą (*31.08.1909 Brzezna k. Nowego Sącza - †1.11.1987 Kraków). Od 1938 r. zamieszkał w Kałuszu (woj. stanisławowskie)15, gdzie został oddelegowany na stanowisko kierownika księgowości w kopalni soli potasowej. Uciekł po tym, jak Rosjanie zamierzali go rozstrzelać lub deportować, wraz z rodziną, na Sybir.16 Uciekł do Hebdowa, gdzie należał do konspiracji.17 Z Hebdowa przeniósł się do Słomnik, gdzie podjął pracę jako księgowy w Spółdzielni Rolniczo-Handlowej.18 Po II Wojnie Światowej wyjechał na tzw. Ziemie Zachodnie, gdzie jako repatriant otrzymał przydział willi w Jeleniej Górze przy ul. Dziecinnej. Jednak zanim zdążył się zagospodarować, otrzymał nakaz eksmisji z możliwością wyszukania sobie równorzędnej lokalizacji. Na początek, wraz z żoną i na spółkę z sąsiadami, prowadził sklep z branży spożywczej. Po nieudanej próbie w handlu indywidualnym, z początkiem 1947 r. podjął pracę w Centrali Materiałów Budowlanych w Jeleniej Górze, gdzie powierzono mu kierownictwo tej instytucji. Miał trzech synów: Krzysztofa Juliusza (*20.06.1939 Hebdów Stary); Ryszarda (*15.07.1943 Hebdów Stary - †09.05.1947 Cieplice Śląskie Zdrój); Jana Jerzego (*20.09.1949 Cieplice Śląskie Zdrój). W 1947 r. rodzina Kosteckich przeżyła śmierć tragicznie zmarłego syna Ryszarda.19 Po tej tragedii, w 1948 r. zrezygnował z dotychczasowej pracy na rzecz zorganizowania działu planowania i sprawozdawczości w Dyrekcji we Wrocławiu, z zamiarem przeniesienia całej rodziny do Wrocławia. Będąc oddelegowanym służbowo, otrzymał mieszkanie, które z uwagi na stan techniczny nie nadawało się jednak do zasiedlenia. Ostatecznie wrócił do Cieplic, podejmując z dniem 01.07.1949 r. pracę w Fabryce Maszyn Papierniczych na stanowisku Kierownika Działu Obrotu Towarowego, z czasem przemianowanego w Wydział Techniczno-Ofertowy, a potem Zbytu. W związku z narodzeniem się syna Jana Jerzego, zmienił mieszkanie przenosząc się z rodziną do częściowo zamieszkałej wilii. Z uwagi na propozycję lepszej pracy, z dniem 28.02.1951 r. przeniósł się z FMP do Zjednoczenia Budownictwa Miejskiego w Jeleniej Górze na stanowisko kierownika zespołu planowania zaopatrzenia materiałowego. Po upływie trzech miesięcy pracy próbnej, przejął kierownictwo Działu Zbytu w Zakładach Porcelany Technicznej, gdzie przepracował do dnia 30.08.1951 r., powracając znów do Cieplic na stanowisku dyrektora handlowego w Fabryce Zabawek. Jednak w wyniku negatywnego nastawienia władz partyjnych do przedwojennej inteligencji oraz wynikłego na tym tle konfliktu z dyrektorem naczelnym, zrzekł się stanowiska, podejmując w 1954 r. decyzję o przekwalifikowaniu się. Zatrudnił się jako robotnik w Spółdzielczym Zakładzie Malarskim, zdał egzaminy czeladnicze i samodzielnie rozpoczął wykonywanie zawodu malarza szyldowego, ponieważ posiadał wrodzony talent do rysowania i wyuczoną kaligrafię. Nakłoniony przez rodzinę, wraz z żoną Ewą i synem Janem, wyjechał w 1961 r. do Wyszkowa, gdzie założył własny Zakład Szyldów. Z chwilą, gdy zaczęła wzrastać konkurencja oraz pojawiły się naciski urzędników wymuszające „prowizje”, podjął w 1964 r. pracę w Zespole Szkół Budowlanych w Wyszkowie, jako nauczyciel zawodu klas malarskich, aby w rezultacie wrócić do zawodu ekonomisty, podejmując pracę, najpierw w Fabryce Sprężyn w Wyszkowie, a następnie w Fabryce Maszyn Budowlanych w Baczkach (Łochów). W końcu podjął pracę w dziale inwestycji Browaru Wyszkowskiego. Z chwilą zarzutu pracodawcy, że ma udokumentowane ukończenie wyższych studiów, ale bez tytułu naukowego (przed wojną nie było tytułu mgr na AH w Poznaniu), podjął starania o wznowienie studiów w WSH w Poznaniu, jednak ze względu na uciążliwości związane z dojazdami zrezygnował z tego pomysłu, przechodząc ostatecznie na emeryturę. Niedługo potem zachorował na raka kości i po dwóch latach zmarł w 1971 r. Został pochowany na cmentarzu w Wyszkowie n/Bugiem.20
Krzysztof Juliusz, pierworodny syn Aleksandra Jana, ożenił się z Marią Wiesławą Wiśniewską i ma z nią córki: Martę Julitę (*27.05.1965 Warszawa), za Zbigniewem Stefanem Wnukowiczem; oraz Katarzynę Justynę (*21.08.1972 Warszawa), za Pawłem Antonim Mączyńskim.
Najmłodszy syn Jan Jerzy, ze Stanisławy Hyla, ma dzieci: Justynę Marię (*03.06.1977 Kraków) od 1.09.2012 za Martinem Mathai i Jana Wojciecha Aleksandra (*22.02.1987 Kraków) od 30.04.2011 żonatego z Aleksandrą Agatą Wamberską

Do tej rodziny prawdopodobnie należeli następujący Kosteccy, którzy w latach 1795-1834 wywiedli się z herbem Dąbrowa i byli zapisani do 6 księgi szlachty guberni wołyńskiej, a później zostali zdeklasowani:21

I. Kosteccy z powiatu winnickiego i żytomierskiego; II. Kosteccy z powiatu żytomierskiego i białocerkiewskiego;

1 Tradycja rodzinna Kosteckich h. Dąbrowa mówi o ich wspólnym pochodzeniu z Kostkami h. Dąbrowa.
2 Robert Kostecki, Ostatni adiutant Romualda Traugutta. Przyczynek do dziejów drobnej szlachty podlaskiej, [w:] Gens, 2003/2004.
3 Хурсiк В., ТРАГЕДЫЯ БЕЛАЙ ГВАРДЫI. Беларускiя дваране у паустаннi 1863-1864 гг: Гiстарычны нарыс и спiсы, Минск, Пейто, 2001, c. 88.
4 Księga adresowa Polski (wraz z w. m. Gdańskiem) dla handlu, przemysłu, rzemiosł i rolnictwa, 1928.
5 Być może, tożsamy z Feliksem Kosteckim, leśniczym z powiatu sokolskiego, guberni grodzieńskiej, asesorem kolegialnym, który jako osoba „nieprawomyślna pod względem politycznym”, za wspieranie powstańców w 1863 r., został zesłany w 1864 r. do guberni woroneskiej pod nadzór policji (RPHA w Petersburgu, zesp. 1286, inw. 23, vol. 769, k. 631; tamże, inw. 50, vol. 488, k. 81).
6 Antoni hr. Potocki uznany za zmarłego w powstaniu 1863 r., faktycznie ukrywał się. Znalazł się w Kraju Stawropolskim, gdzie najprawdopodobniej zmarł w Nowoukraince k. Elisabedgradu. Tam też, w 1883 r. lub 1884 r. zamieszkiwali Radziwonowiczowie, spokrewnieni z Potockimi i rodziną Jana Leona Kosteckiego.
7 Jan Leon Kostecki wykonujący misję z ramienia Rządu Rosji na Dalekim Wschodzie, jako wysoki urzędnik carskiego Ministerstwa Finansów do kontroli budowy Kolei Transsyberyjskiej, był przedstawiony do uzyskania godności barona. Nadania tego nie przyjął, gdyż uważał, że tytuł wzięty od cara zobowiązywał do wyjątkowej lojalności wobec Rosji.
8 Nerwicę u Heleny Matyldy Kosteckiej wywołał widok publicznego ścinania przestępców grasujących w Mandżurii.
9 Konsulem polskim w Rio de Janeiro był Mieczysław Rogatko, powinowaty Ewy, przyszłej żony Aleksandra Jana Kosteckiego, brata Jerzego.
10 W Brazylii, wszyscy potomkowie Jerzego (Jorge) Dąbrowa Kosteckiego zachowują dwuczłonowe nazwisko, z dodaniem nowych nazwisk, pochodzących ze związków małżeńskich.
11 Aleksander Jan w zasadzie urodził się w pociągu – w salonce ojca, którą matka odbywała podróż z Kijowa do Władywostoku – tuż przed miejscowością Jeziorskoje, ale do ksiąg metrykalnych został zapisany we Władywostoku.
12 Archiwum domowe K. J. Kosteckiego z Warszawy, w którym przechowuje się broszurę pt. „Historia Narodu Polsko-Litewskiego, poświęcona drużynom harcerskim polskim na dalekim Wschodzie w Syberii”, wydane nakładem Aleksandra Krzywca, Władywostok, Drukarnia „ECHA POLSKIEGO”, 1919; paszport Aleksandra Jana Kosteckiego przedstawionego na zdjęciu w furażerce harcerskiej z naszytą miniaturą flagi polskiej, ostemplowany pieczęcią okrągłą z orłem w koronie i napisem w otoku „Polski Konsulat Jeneralny na Syberię”.
13 Z Japonii wypłynęli statkiem „Kumano Maru” poprzez porty: Moji, Singapore, Colombo, Suez, Port Said, Marsylia, Londyn, Marsylię. Do Polski przedostali się z przez Niemcy, docierając w listopadzie 1920 roku do Łodzi i zamieszkując u stryja Samsona Kosteckiego, przy ul. Orlej 23.
14 Przerwane nauki kontynuował w Gimnazjum im. Kołłątaja w Krotoszynie, zdając w 1925 r. maturę. Studia wyższe rozpoczął w Akademii Handlowej w Poznaniu. Wówczas mieszkał z ojcem przy ul. Rzeczpospolitej 9. W ramach uzyskanego stypendium wyjechał na dwa lata do Francji. W 1928 r. otrzymał Certyfikat d`assiduite` Uniwersytetu w Tuluzie. Po powrocie do kraju, aby móc wznowić studia na AH, podjął w 1929 r. doraźną pracę Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. W 1930 r. po śmierci ojca był zmuszony poszukać pracy i w drodze anonsu prasowego przyjął posadę kontraktowego referenta w Urzędzie Skarbowym w Poznaniu, gdzie pracował do 1935 r. W latach 1926-32 należał do korporacji studenckiej Mercuria w Poznaniu.Studia na AH ukończył ostatecznie w 1932 r. uzyskując stopień dyplomowanego absolwenta nauk handlowych (Dyplom Nr. 288). Pracę klauzulową pisał z dziedziny geografii gospodarczej „Struktura agrarna ziem zachodnich Polski”. W 1934 r. postanowił starać się o posadę w Równym, gdzie mieszkała jego najstarsza siostra Irena (Machowiec k/Kobrynia) i przebywała narzeczona Ewa Saryusz-Skąpska. Ostatecznie pracę otrzymał w Powszechnej Kasie Komunalnej w Równem, a po żmudnych poszukiwaniach, z dniem 1.04.1937, został przyjęty do Dyrekcji Towarzystwa Eksploatacji Soli Potasowych we Lwowie.
15 Spis rodzin 1856 - 1945 Parafia Kałusz
16 Dyrektorem kopalni był wówczas B. Drobner, późniejszy pełnomocnik Rządu PRL ds. Ziem Zachodnich oraz poseł na sejm z Krakowa (przysłany z Moskwy). Opuszczając kopalnię w 1939 r., zastępstwo powierzył Kosteckiemu. Po przejęciu zakładu przez sowietów, Kostecki pracował tam jeszcze do 1943 r., jako referent planowania i statystyki. Uniknął zsyłki na Sybir, uprzedzony przez znajomego Żyda, uciekając do swojej siostry Heleny, mieszkającej w Hebdowie. Zachowane pamiątki rodzinne, w tym sygnety rodzinne, zakopał w pobliskiej stajni, nigdy ich nie odzyskując.
17 Aleksander Jan Kostecki był łącznikiem Armii Krajowej, czego nigdy nie ujawnił oficjalnie.
18 Tu po wojnie bierze udział w organizacji sklepu Spółdzielni Samopomoc Chłopska i w pracach społecznych przy tworzeniu Ligi Morskiej (LM). Delegowany przez Zarząd Okręgowy LM w Krakowie do Jeleniej Góry, bierze czynny udział w pracach organizacyjnych tej instytucji, będąc Prezesem w Zarządzie Obwodowym-powiatowym a później Okręgu Ligi Morskiej tamże i członkiem Zarządu Okręgu LM we Wrocławiu do 1948 r. włącznie.
19 Namówiony przez autochtona, zjechał ze stogu siana głową w dół, w stodole sąsiedniego gospodarstwa, zawadzając okolicą skroni o dyszel powozu i uderzając głową o posadzkę betonową. Ponieważ, wezwany lekarz nie uznał za stosowne udzielenie natychmiastowej pomocy szpitalnej – zmarł drugiego dnia, podczas operacji, z powodu zaistniałego już wylewu krwi do mózgu.
20 Aleksander Jan Dąbrowa-Kostecki w czasie swojego życia udzielał się społecznie. Przed II Wojna Światową należał do Ligi Morskiej i Kolonialnej a po wojnie do Ligi Morskiej Krajowej, później również był we władzach LM – pełnił funkcję chorążego, a następnie prezesa. Organizował defilady i projektował dekoracje z okazji świat państwowych z udziałem LM w Jeleniej Górze i Wrocławiu. Był członkiem Związku Sybiraków. Jako rzemieślnik z województwa warszawskiego, został odznaczony Złotą Syrenką. Mieszkając w Rybienku Leśnym pełnił funkcję opiekuna społecznego w regionie. Należał do Stronnictwa Demokratycznego w Wyszkowie, mając nadzieję wpływania na sytuację społeczną tego regionu. Był zwolennikiem zwracania się na zebraniach do współtowarzyszy – „szanowni koledzy”, za co został skarcony przez władze Stronnictwa. Pod koniec II Rzeczpospolitej Polskiej należał do BBWR (Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem). Był wszechstronnie uzdolniony – w młodości zajmował się okultyzmem, grał na fortepianie, rysował, malował oraz pisał wiersze, zajmował się sportem i świetnie tańczył.
21 Archiv Żytomirskoj Obłasti (DAŻO), Deło о dworianskom prishоżdenii roda Kosteckich, fond 146, opis1, N3071.
22 Genealogia tej rodziny Kosteckich została ustalona na drodze kwerendy przeprowadzonej przez Towarzystwo Genealogiczne w Zaporożu. Przedstawicielem tej rodziny jest Анатолий Ильич Костецкий, mieszkaniec Zaporoża.

- Kosteccy h. Rudnica -

Zdjęcia Kosteckich h. Dąbrowa pochodzą ze zbiorów Krzysztofa Juliusza Kosteckiego z Warszawy. Bardzo dziekuję za ich udostępnienie.